จีมินยืนอยู่หน้ากระจกมาสักพักใหญ่แล้ว มือบางลูบแขนเสื้อของตัวเองไปมาเหมือนตรวจตราความเรียบร้อย จองกุกขยับมาใกล้ๆ หวังจะดูความเรียบร้อยของตัวเองบ้างแต่ก็ชะงักไป เขาไม่เห็นเงาของจีมินในกระจกนั่น และก็เชื่อด้วยว่าจีมินก็คงมองไม่เห็นตัวเองในนั้นเหมือนกัน
"เดี๋ยวคืนนี้ฉันวาดรูปนายให้" จองกุกหลุบมองคนที่ยืนอยู่เยื้องกัน
"สงสารที่ผมมองไม่เห็นตัวเองใช่ไหมละ" จีมินพูดอย่างมั่นใจแต่เนื้อความนั้นกลับฟังดูน่าสงสาร
จองกุกไม่อยากอธิบายสิ่งเขาเป็น ว่าสงสาร
"อยากให้เห็นว่าตัวเองน่ารักแค่ไหนต่างหาก" ว่าจบก็หันหลังเดินออกไป ปล่อยให้คนฟังตีความด้วยตัวเอง
รอยยิ้มผุดบนหน้าคมเมื่อนึกถึงคนที่ยังอยู่ข้างหลัง ตั้งแต่วันแรกที่จีมินปรากฏตัวต่อหน้าเขาจนถึงวันนี้ จีมินยังอยู่ในชุดเดิม เป็นชุดขาว เสื้อและกางเกงสีขาว แม้แต่รองเท้าก็ยังเป็นสีขาว เรื่องนี้จีมินคงรู้ดีเพราะสามารถก้มมองได้เสมอ แต่ใบหน้าหน้าตาน่ารักนั้น เสียดายที่จีมินไม่มีโอกาสได้เห็น
ไม่เป็นไร เขาจะถ่ายทอดความน่ารักนั้นออกมาบนกระดาษด้วยฝีมือของเขาเอง
สองหนุ่มเดินเท้ามาพร้อมกันจนถึงป้ายรอรถประจำทาง ราวกับว่านัดไว้ รถสายที่จองกุกตั้งใจจะร่วมโดยสารนั้นมาถึงพอดี ทันทีที่ประตูเปิดออก จีมินเดินแซงนำขึ้นไป จองกุกเดินตามและจ่ายค่าโดยสารของตัวเองเท่านั้น
จีมินเลือกที่นั่งเอง ดีที่มีว่างหลายที่ จองกุกนั่งข้างจีมิน ผิดวิสัยของคนทั่วไปที่ต้องนั่งติดหน้าต่าง ถึงจะแปลกแต่ไม่มีใครสนใจนัก ผู้โดยสารที่มีประมาณห้าถึงหกคนต่างก็สนใจแต่เรื่องของตัวเอง
"คุณดูเด็กๆ พวกนั้นสิ เขาแต่งตัวไปไหนกัน.." จีมินมองไปนอกหน้าต่างแล้วพูดนั่นนี่อย่างกระตือรือล้น
YOU ARE READING
มหัศจรรย์วิญญาณแห่งรัก ฉบับกุกมิน Wonder soul version Kookmin
Fanfictionจองกุกก็แค่อยากทำดีกับเพื่อนมนุษย์ แต่เขาคนนั้นกลับไม่ใช่มนุษย์ "ถึงว่าสิ คุยกับใครก็ไม่มีใครได้ยินเลย" จีมิน
