วิญญาณผีน้อยที่รู้เพียงชื่อตัวเองว่า จีมิน จำต้องอยู่กับจองกุกอย่างช่วยไม่ได้ จองกุกเอ่ยปากเองแล้วว่าให้จีมินอยู่กับตัวเองได้ และจีมินเองก็ดีใจมากที่ได้อยู่กับจองกุก แต่ถึงอย่างนั้นจีมินก็ยังลองพยายามไปหาคนที่พอจะสื่อสารกับตัวเองได้ แต่ก็ไม่มี
เรียกว่าชินก็ไม่ได้เต็มปาก แต่จองกุกก็ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องปกติที่คนกับผีจะอยู่ด้วยกัน ทุกอย่างเริ่มจากการที่เขาสงสารจีมิน เกือบหนึ่งอาทิตย์ที่คอยดูแลอาหารการกินให้วิญญาณเร่ร่อนตนนี้ ไม่ทำให้เขาเกิดความลำบากอะไร จีมินเองก็ดูจะเกรงใจ เห็นได้จากการที่ไม่ค่อยมากวนใจเขา หรือแม้กระทั่งลองไปหาคนที่พอติดต่อได้
ดีด้วยซ้ำที่มีสิ่งนี้เกิดขึ้นกับเขา ในแต่ละวันจองกุกมักจะกลับบ้านพักหลังเล็กด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายใจจากการทำงาน แต่พอมีจีมิน เขาก็ไม่ค่อยได้เก็บเรื่องเครียดกลับมาด้วย และที่ดีกว่านั้นคือจีมินดูออกเวลาเขามีเรื่องไม่สบายใจ
"คนที่ทำงานทำให้เหนื่อยใจอีกแล้วเหรอ" วิญญาณตัวเล็กในชุดสีขาวเข้ามาถาม
"อืม" จองกุกหันไปมองแว่บหนึ่ง จีมินนั่งลงข้างเขาขณะที่เขากำลังนั่งรถรถประจำทาง
"บ่นให้ผมฟังได้นะ ผมพร้อมรับฟัง มา พร้อมแล้ว" จีมินดึงแขนเสื้อคนตัวหนาให้หันมาทางตัวเอง
"ให้พูดตอนนี้น่ะเหรอ" จองกุกหันไปบอก ปลายของประโยคแผ่วลงเพราะสายตาเหลือบมองเห็นคนที่นั่งถัดไปหันมาเพราะคิดว่าเขาพูดด้วย
จีมินเข้าใจสถานการณ์นี้ดี เพราะจองกุกมักหลุดพูดกับเขาในที่สาธารณะแบบนี้บ่อยๆ เมื่อหยุดคิดไปก็ประกายความสร้างสรรค์
"โทรศัพท์ไง ทำเป็นคุยโทรศัพท์สิ" จีมินเสนออย่างจริงใจ
"เอาอย่างนั้นเหรอ" เห็นดีเห็นงามไปแล้วแต่ก็ยังถาม
จองกุกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ออกท่าทางเหมือนว่าติดต่อใครไป จากนั้นก็เริ่มพูดความไม่อึดอัดใจที่ตัวเองพบเจอมาในวันนี้ให้จีมินที่นั่งอยู่ข้างๆ ฟัง การแสดงเป็นไปอย่างแนบเนียน จองกุกเอียงหน้ามาทางคนฟังบ้าง แต่จีมินก็ยังรู้สึกเหมือนว่าตัวเองไม่ใช่คนฟังที่ดี
KAMU SEDANG MEMBACA
มหัศจรรย์วิญญาณแห่งรัก ฉบับกุกมิน Wonder soul version Kookmin
Fiksi Penggemarจองกุกก็แค่อยากทำดีกับเพื่อนมนุษย์ แต่เขาคนนั้นกลับไม่ใช่มนุษย์ "ถึงว่าสิ คุยกับใครก็ไม่มีใครได้ยินเลย" จีมิน
