ไม่ได้มีแค่ผู้ชายที่ชื่อจอนจองกุกหรอก ที่ต้องลำบากแบบนี้ งานมันหายาก มีอะไรก็ต้องทำไปก่อน ไม่รู้ว่าจะมีวันที่เขาจะภูมิกับความสามารถของตัวเองไหม หรือกว่าจะถึงวันนั้นเขาต้องอดตายไปก่อน พอเห็นว่าเราง้องานเข้าหน่อย ก็กดเงินเดือนจนแทบจะไม่เหลือกิน
"รอให้ถึงวันของฉันก่อนเถอะ"
จองกุกว่ากับตัวเองระหว่างเดินทางกลับบ้าน ระยะทางไม่ใช่สั้นๆ แต่เขาก็ไม่อยากจ่ายเงินที่มีอยู่น้อยนิดนี้ให้กับรถประจำทาง เดินไปก็แล้วกัน เดินมาก็ตั้งไกลแล้ว
เสียงฝีเท้าของคนที่เดินสวนทางก็เป็นอีกเสียงหนึ่ง เสียงฝีเท้าของคนที่เดินไปทางเดียวกับเขาก็เป็นอีกเสียงหนึ่ง แต่อีกเสียงที่เขาฟังว่าแปลกก็มีเช่นกัน
มีใครสักคนเดินตามเขาอยู่แน่ๆ จองกุกคิดไปก็ตัดสินใจหยุดเดิน เสียงนั้นหยุดตาม เขาเดินต่ออีกหน่อย เสียงนั้นก็ตามมา จองกุกหันไปมองว่าใครกันแน่ที่เล่นตลกกับเขาอย่างนี้
ชายหนุ่มร่างเล็กยิ้มอย่างดีใจเมื่อคนที่เขาเดินตามมาตั้งแต่หลายกิโลเมตรก่อนหันมา เขาตั้งใจไว้อย่างนั้นอยู่แล้วว่าจะทำให้รำคาญจนหันมา
"เดินตามผมเหรอ" จองกุกถามอย่างไม่เป็นมิตร การกระทำของคนตรงหน้าคงไม่ได้อยากได้มิตรภาพจากเขาหรอกกระมัง
"ครับ" เสียงตอบรับเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป
"ตามผมทำไม" คนถูกตามถามห้วนเหมือนเดิม ต่างที่เบาระดับความหงุดหงิดลงมาหน่อยเพราะหน้าตาน่ารักนี้
"เลี้ยงข้าวจานสิ" คำขอถูกขอมาดื้อๆ จองกุกที่ได้ยินคำขอนั้นถึงกับถอนหายใจสั้นๆ แล้วยกมือมาลูบหน้าลูบตา ลำพังค่ารถเขายังไม่อยากจ่าย แล้วประสาอะไรจะมาเลี้ยงข้าวคน
"ที่แท้ก็พวกไร้บ้าน" จองกุกเอ่ยกับตัวเองเบาๆ
"ผมไม่ได้ไร้บ้าน .." เด็กหนุ่มตัดพ้ออย่างน่ารัก แล้วพูดต่อให้ดูน่าสงสาร "..แค่ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ไหน ขอข้าวใครกินก็ไม่มีใครคุยด้วย"
YOU ARE READING
มหัศจรรย์วิญญาณแห่งรัก ฉบับกุกมิน Wonder soul version Kookmin
Fanfictionจองกุกก็แค่อยากทำดีกับเพื่อนมนุษย์ แต่เขาคนนั้นกลับไม่ใช่มนุษย์ "ถึงว่าสิ คุยกับใครก็ไม่มีใครได้ยินเลย" จีมิน
