My bad boy

Chapter Twenty

Filippo's pov

Την βλέπω που πλησιάζει το μαύρο μου αυτοκίνητο και μένω με ένα χαμόγελο στολισμένο στα χείλη μου. Φοράει ένα μαύρο παντελόνι με ένα σκούρο κόκκινο πουλόβερ. Τα μαλλιά φαίνεται να μην τα έχει πειράξει καθόλου, κάτι που με ευχαριστεί.

-"Γεια" λέει χαμογελαστή μόλις φτάνει κοντά μου και εγώ παρατηρώ το πρόσωπό της. Δεν έχει βάλει τίποτα παραπάνω, πέρα από λίγη μάσκαρα στα μάτια της. Χαίρομαι που ντύθηκε απλά και δεν έβαλε καμιά υπερπαραγωγή, όπως έβαζε κάθε γκόμενα που έβγαινα.

-"Ελα, παμε" της λέω γλυκά και της ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου. Αφού χαμογελάσει μπαίνει μέσα και αμέσως μετά μπαίνω και εγώ στη θέση μου.

-"Θα μου πεις που πάμε; Όλη μέρα είμαι με την απορία" λέει παραπονεμένη.

-"Κανε υπομονή λίγο ακομα" απαντάω απλά και συνεχίζω να οδηγώ προς το κέντρο της Αθήνας.

Έχω σκοπό να την πάω να περπατήσουμε στο Θησείο, και μετά να πάμε σε ένα μαγαζί που έχω κλείσει για να πιούμε ποτό. Ήθελα να γίνω λίγο πιο γλυκός και πιο ρομαντικός, οπότε κανόνισα με έναν γνωστό μου στο μαγαζί να μας βάλει ένα τραπέζι στον τελευταίο όροφο του μαγαζιού, όπου έχει θέα την Ακρόπολη.

Άμα πάνε όλα καλά και έτσι όπως τα έχω σχεδιάσει μετά θα την πάω στον Λυκαβηττό να μιλήσουμε για εμάς. Θέλω σχέση μαζί της και δεν μπορώ να περιμένω μέχρι να είναι δική μου και μόνο.

Η διαδρομή διήρκησε περίπου σαράντα πέντε λεπτά. Μέσα σε όλη αυτή την ώρα λέγαμε αστεία, γελούσαμε και μερικές φορές επικρατούσε σιωπή. Δεν ήταν όμως αμήχανη η σιωπή πας, πλέον έχουμε ξεπεράσει την αμηχανία, άλλο που εκείνη μερικές φορές αισθάνεται αμήχανα.

-"Φτάσαμε, κατεβα" την προσταζω γλυκά και εκείνη υπακούει. Κατεβαίνει χαμογελαστή από το αυτοκίνητο και αφού βγω και εγώ αρχίζουμε να περπατάμε προς το Μοναστηράκι.

Φτάνουμε στο μαγαζί και βρίσκω τον φίλο μου τον Χρήστο, ο οποίος κανόνισε για το τραπέζι μας.

-"Τι γίνεται φίλε" ρωτάει μόλις φτάνουμε κοντά του και παρατηρώ τη Μελίνα να κοιτάζει μια εμένα και μια τον Χρήστο μπερδεμένη.

-"Όλα καλά. Είναι όλα έτοιμα;" ρωτάω και μου γνέφει θετικά, χαμογελώντας.

Πιάνω το χέρι της Μελίνας και αρχίζουμε σιγά σιγά να ανεβαίνουμε στον τελευταίο όροφο του μαγαζιού. Ένα άγχος με έχει κυριεύσει, αφού φοβάμαι για το αν θα της αρέσει όλο αυτό.