My bad boy

Chapter Seven

Filippos's pov

Τελειώνω το ντουζ μου και πηγαίνω με ήρεμες κινήσεις στο δωμάτιό μου. Η Μελίνα ακόμα κοιμάται. Έχει πάει μεσημέρι και εκείνη ακόμα δεν έχει σηκωθεί. Δεν έχω σκοπό να την ξυπνήσω, είναι τόσο όμορφη όταν κοιμάται, τόσο γαλήνια. Εντάξει, γενικά είναι ήρεμη, δεν της αρέσει η φασαρία, ούτε θέλει να μπλέκεται πουθενά.

Δεν πρέπει να την κρατήσω κοντά μου, πρέπει να την απομακρύνω. Να τη διώξω όσο πιο μακριά μου γίνεται. Όσο είναι κοντά μου κινδυνεύει αρκετά. Όμως γαμώτο, πως να τη διώξω όταν θέλω να είμαι συνέχεια κοντά της; Πώς να τη διώξω όταν θέλω να την προστατεύω. Μάλλον ο καλύτερος τρόπος για να την προστατέψω είναι να μείνω μακριά της...

Κλείνω απότομα ένα συρτάρι που είχα ανοίξει, δημιουργώντας ελάχιστο, όμως δυνατό θόρυβο.

-"Γαμω" αναφωνώ νευριασμένος και ελπίζω να μη ξύπνησα την Μελίνα.

-"Τι έγινε;" με ρωτάει με τη βραχνή φωνή της και... Οου... Είναι τόσο ελκυστική όταν ξυπνάει.

-"Τίποτα, κοιμήσου" της λέω ήρεμα. Δεν μου αρέσει να της μιλάω απότομα.

-"Μου έφυγε τώρα ο ύπνος. Εμμ, Φίλιππε..." κάνει μια παύση και παρατηρεί τον εαυτό της.
-"Γ-γιατι φοράω την μπλούζα σου;" ρωτάει τρομοκρατημένη και θέλω πραγματικά να ξεσπάσω σε γέλια, αλλά ας παίξω λίγο πρώτα.

-"Δε θυμασαι;" ρωτάω δήθεν ξαφνιασμένος και εκείνη γουρλωνει τα μάτια της. Που να 'ξερε ότι εγώ κοιμήθηκα στο πάτωμα.

-"Τ-τι να θυμάμαι; Μη μου πεις ότι εγώ και εσύ..." κάνει ξανά μια παύση και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει ότι τι υποτίθεται πως έχει γίνει.

-"Αραξε πριγκίπισσα τίποτα δεν έγινε" λέω χαλαρός και μου πετάει ένα μαξιλάρι.

-"Δεν είναι αστεία αυτά" λέει σοβαρά και εγώ πετάω ξανά το μαξιλάρι στο κρεβάτι.

-"Εχεις πλάκα όταν τρομάζεις. Τώρα μάζεψε τα πράγματά σου και εξαφανίσου από το σπίτι μου" λέω σοβαρός και με επιβλητικό τόνο. Πρέπει να την απομακρύνω.

-"Αυτο είναι το σπίτι σου;" ρωτάει κοιτάζοντας γύρω της τον χώρο.

-"Ναι, δεν μοιάζει με τα παλάτια που έχεις συνηθίσει να μένεις ε;" ρωτάω ειρωνικά.

-"Φιλιππε ΑΡΚΕΤΑ" φωνάζει.
-"Εχω δεχτεί πολλά προσβλητικά σχόλια για την οικονομική μου κατάσταση και όλα είναι από σένα. Το ότι είμαι πλούσια δεν είναι επιλογή μου, το ότι ζω σε ένα τέτοιο σπίτι δεν είναι επιλογή μου, το ότι έχω κάθε άνεση δεν είναι ούτε αυτό επιλογή μου. Για όλα ευθύνονται οι γονείς μου και εσύ με βάζεις στην ίδια κατηγορία με αυτούς. Δεν είμαι έτσι Φίλιππε, ειμαι τελείως διαφορετική, όμως δεν μπορείς να το δεις. Δεν μου έχεις δώσει χρόνο και χώρο να στο δείξω, και ξέρεις γιατί; Γιατί με απομακρύνεις. Κάθε φορά που βρίσκω έναν λόγο για να σε πλησιάσω, μου δίνεις άλλους εκατό για να μείνω μακριά σου"