My bad boy

Chapter Τhree

Melina's pov

Μπαίνω στην τάξη μου και κατευθύνομαι στο θρανίο μου. Παρατηρώ πως ο Φίλιππος δεν είναι στη θέση του. Αργησε; Δεν θα έρθει καθόλου; Ελπίζω το δεύτερο. Μα καλά, δεύτερη μέρα σχολείου και καθυστέρησε; Εγώ είμαι ακόμα ενθουσιασμένη.

Δεν είναι ότι δεν τον συμπαθώ και δεν θέλω να τον βλέπω, όμως κάθε φορά που είμαι κοντά του φοβάμαι. Ίσως επειδή έτσι είναι ο χαρακτήρας μου.

Η καθηγήτρια της Φυσικής μπαίνει στην αίθουσα και το μάθημα ξεκινάει. Όλα κυλούν ήσυχα, μέχρι που ένας ήχος ακούγεται πίσω από την πόρτα και από πίσω της ξεπροβάλλει ο αργοπορημένος Φίλιππος.

-"Μερα" λέει αδιάθετος και κατευθύνεται προς το θρανίο μας.

-"Φίλιππε κανονικά δεν θα έπρεπε να σε αφήσω να περάσεις, όμως επειδή είναι δεύτερη μέρα θα το παραλείψω" του λέει ευγενικά η καθηγήτρια μας και εκείνος σηκώνει αδιάφορα τους ώμους του, ενώ κάθεται δίπλα μου.

-"Καλημερα" λέω ψιθυριστά για να μην προκαλέσω τον εκνευρισμό της καθηγήτριας μου.

Και όπως ήταν φυσικό δεν μου απάντησε. Απλά άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε από μέσα ένα τετράδιο που πολύ αμφιβάλω αν ήταν για το σωστό μάθημα.

Τα σαράντα πέντε λεπτά της πρώτης διδακτικής ωρας πέρασαν αρκετά γρήγορα. Το κουδούνι χτύπησε και αυτό σημαίνει πως η πρώτη ώρα έλαβε τέλος. Όλα τα παιδιά σηκώθηκαν και άρχισαν να βγαίνουν έξω από την αίθουσα, μαζί με αυτούς και ο Φίλιππος, άρα υποθέτω πως πρέπει να κάνω το ίδιο.

Βγαίνω έξω από την τάξη και ακολουθώ τα υπόλοιπα παιδιά που βγαίνουν στην αυλή. Όλοι πάνε στις παρέες τους που κάθονται στα παγκάκια της αυλής. Τέλεια, δεν έχω φίλους.

-"Μελινα;" ακούω μια φωνή πίσω μου και γυρίζω ξαφνιασμένη.

-"Βαλια; Τι κάνεις;" ρωτάω ενθουσιασμένη και κάνουμε μια αγκαλιά.

-"Ολα καλά, γιατί είσαι μόνη σου;"

-"Εε καινούργια είμαι, δεν έχω κάνει ακόμα παρέες, και πολύ αμφιβάλλω αν θα κανω" λέω χιουμοριστικά και της προκαλώ ένα χαμόγελο.

-"Και εγώ γιατί είμαι εδω; Φίλες είμαστε πλέον. Έλα, ώρα να σου μάθω κάποια πράγματα" μου λέει ενθουσιασμένη και μου δίνει το χέρι της.

Τώρα που το σκέφτομαι... δεν έχω να χάσω κάτι. Της δίνω το χέρι μου και χαμογελάμε και οι δύο. Αρχίζουμε να περπατάμε στο προαύλιο και πολλά βλέμματα μαθητών πέφτουν πάνω μας.