My bad boy

Chapter Twelve

Melina's pov

Καλημέρα πριγκίπισσα!
Έφυγα νωρίς για να μην έχουμε κανένα ατύχημα με τους δικούς σου. Να ξέρεις πέρασα πολύ ωραία χθες, θα τα πούμε στο σχολείο,
Φίλιππος.

Διαβάζω το χαρτάκι που μου άφησε ο Φίλιππος στο κομοδίνο και χαμογελάω αυθόρμητα. Σηκώνομαι με έναν ξαφνικό ενθουσιασμό από το κρεβάτι και πηγαίνω στο μπάνιο για την καθημερινή ρουτίνα μου.

Πλένω τα δόντια μου και το πρόσωπό μου και όλα τα γεγονότα της χθεσινής νύχτας περνούν από το μυαλό μου. Χθες ο Φίλιππος έβγαλε έναν άλλον εαυτό που με εξέπληξε πραγματικά και με τράβηξε ακόμα περισσότερο πάνω του. Με έκανε να θέλω να τον μάθω ακόμα περισσότερο.

Πηγαίνω στη ντουλάπα μου και βγάζω από μέσα ένα στενό τζιν που το πήρα πριν καιρό, όμως δεν το έχω βάλει καθόλου, και από πάνω μια άσπρη κολλητή, μακρυμανικη μπλούζα. Το τζιν, όπως και η μπλούζα τονίζουν ιδιαίτερα το σώμα μου, κάτι που για πρώτη φορά μου αρέσει. Επιστρέφω ξανά στο μπάνιο και ισιωνω το μακρύ, καστανο μαλλί μου. Μένω να κοιτάζω για λίγο την μάσκαρα που μου έχει δώσει η Βάλια. Την ημέρα που βγήκαμε στο μπαρ, η Βάλια μου είχε δώσει μια από τις δύο μασκαρες που έχει. "Σε περίπτωση που την χρειαστείς" μου έλεγε. Να που χρειάστηκε. Παίρνω την απόφαση τονίζω τις βλεφαρίδες μου, περνώντας τες με μάσκαρα. Κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη και είμαι αρκετά ικανοποιημένη. Σήμερα νιώθω μια ξαφνική επιθυμία δείχνω όμορφη. Μέχρι χθες δεν με ένοιαζε η εμφάνισή μου, όμως σήμερα...

"Ίσως να φταίει ο Φίλιππος για αυτό"
Σταμάτα, φωνούλα.

Βγαίνω από το μπάνιο, φοράω την τσάντα μου στους ώμους μου και κατεβαίνω κάτω. Βρίσκω όλη μου την οικογένεια να τρώει πρωινό στην τραπεζαρία.

-"Εγω φεύγω, καλημέρα" τους λέω με χαμόγελο και πάω να φύγω, όμως η φωνή της μαμάς μου με σταματάει.

-"Μελινακι μου, μισό λεπτό. Προλαβαίνεις να πας και τον Νικόλα μας στο σχολείο; Ο μπαμπάς και εγώ πρέπει να φύγουμε και δεν θα προλάβουμε"

-"Ναι, φυσικά. Έλα μικρέ" του λέω γλυκά και εκείνος σηκώνεται χαρούμενος από την καρέκλα. Φοράει και εκείνος την τσάντα του και αφού χαιρετήσουμε τους γονείς μας, βγαίνουμε από το σπίτι.

-"Χαίρομαι που θα με πας εσύ σχολείο" λέει χαρούμενα ο μικρός και του χαμογελάω.

Σταματάω απότομα να περπατάω, όταν στο πεζοδρόμιο βλέπω τον Φίλιππο να στηρίζεται πάνω στο μαύρο αυτοκίνητο του. Μου χαμογελάει γλυκά, κάτι με ωθεί να τρέξω πάνω του, όμως συγκρατούμαι. Αρχίζω να περπατάω προς το μέρος του, κρατώντας το χέρι του Νικόλα.