My bad boy

Chapter Seventeen

Melina's pov

-"Καλημέρα" λέω ευδιάθετα στα παιδιά μόλις φτάνω κοντά τους.

-"Καλημέρα Μελινακι" μου απαντάει ο Λουκάς και μου κλείνει το μάτι χαμογελώντας. Οκευ, τελευταία η συμπεριφορά του έχει αρχίσει να γίνεται πολύ περίεργη.

Κοιτάζω γύρω μου και προσπαθώ να εντοπίσω με το βλέμμα μου τον Φίλιππο, όμως δεν τον βρίσκω πουθενά. Λογικά δεν έχει έρθει ακόμα. Γυρίσαμε αργά χθες, και έτσι κι αλλιώς ο Φίλιππος δεν φημίζεται για να έρχεται στην ώρα του.

-"Ποιον ψάχνεις;" ακούω τον Αχιλλέα και γυρνάω να τους κοιτάξω. Όλοι με κοιτούσαν με ένα βλέμμα απορίας, ειδικά ο Λουκάς. Μα τι στο καλό;

-"Κανέναν, απλός κάτι σκεφτόμουν" απαντάω με την με την πρώτη δικαιολογία που μου έρχεται στο μυαλό και δεν φαίνεται πως τους έπεισα ιδιαίτερα. Κι αν υποψιάζονται κάτι; Δεν μπορώ να λέω ψέματα στην ίδια μου την παρέα.

Τα παιδιά συνεχίζουν τη συζήτηση τους, εκτός από τη Βαλια η οποία συνεχίζει να με κοιτάζει περίεργα. Γιατί δεν μπορώ να κρυφτώ από αυτή την κοπέλα; Μόλις βεβαιωθώ πως σταμάτησε να με κοιτάζει και πλέον συμμετάσχει στη συζήτηση της παρέας στρέφω το βλέμμα μου στην κεντρική πόρτα του σχολείου.

Και τότε τον είδα. Ο Φίλιππος μαζί με τον φίλο του τον Μάνο μπαίνουν στο σχολείο. Ο Μάνος είναι ο μόνος φίλος, ή μάλλον, ο μόνος κολλητός που έχει ο Φίλιππος στο σχολείο. Εμπιστεύονται πολλά μεταξύ του και λογικά θα ξέρει και για τη σχέση μου με τον Φίλιππος. Ή ότι στην ευχή υποτίθεται πως έχουμε εγώ και ο Φίλιππος.

Πετάει το τσιγάρο του κάτω και το πατάει με το πόδι του. Γαμωτο, δεν το χει κόψει και αυτό με σκοτώνει. Καταστρέφει τον εαυτό του. Τον εαυτό που έχω ερωτευτεί, τον εαυτό που λατρεύω.

Το βλέμμα του πέφτει πάνω σε εμένα και εγώ μένω να τον κοιτάζω. Μου χαμογελάει ελάχιστα από μακριά, εφόσον δεν θέλουμε να μαθευτεί κάτι και εγώ του ανταποδίδω το χαμόγελο. Συνέχιζα να τον κοιτάζω όσο καθόταν με τον φίλο του σε ένα από τα πολλά παγκάκια του σχολείου. Υπήρχαν πολλές στιγμές που με κοιτούσε και χαμογελούσε, όμως το έκανε πολύ διακριτικά, κάτι που με ικανοποίησε.

Ομως επειδή το κάρμα με μισεί, για κακή μου τύχη το κινητό μου δονείται και το βγάζω γρήγορα από την τσέπη ενθουσιασμενη, ελπίζοντας να είναι ο Φίλιππος, όμως αμέσως απογοητευομαι και το χαμόγελο που είχε εμφανιστεί στα χείλη μου σβήνεται.