öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna|gxg

zwölf.

"seni gecenin bir yarısı uykundan uyandırdığım için kızgınsın bana. Tanrı'ya, kime aşık olabileceğini seçme özgürlüğünü tanımayan Tanrı'ya, kızgınsın."

Sonbaharın gelişini anlatan sarı yaprakları botunun ucuyla ezerken gözlerin benim gözlerimle kesişiyor. Gülümser gibi oluyorsun ya Yosun. Bir şey oluyor orada. Dudakların kıvrılacakken kıvrılmıyor. Benim bütün nefesim, soluk alış verişim senin o dudaklarına bağlıyken belki de zihnimdeki küçük dünya için etrafımızdaki ağaçlardan daha fazla oksijen yaratacakken vazgeçiyorsun gülümsemekten. Düz çizgi hâlini alırken dudakların suratını acımaklı bir hâl bürüyor. Dudağıma kayıyor bakışların. Sonra kaşıma. Sonra da gözümün üstündeki şişliğe. Konuşmuyoruz. 10 metre öteden gözlerin anlatıyor bana. Ne olduğunu sormak istiyorsun ama yanıma yaklaşmıyorsun. Erkek arkadaşınla kavga etmemin getirdiği bir kızgınlık var gözlerinde. Her zaman bu kavgacı yönümden şikayet ederdin. Koluna dokunan sevgilinle aramızdaki bakışma bozuluyor. Gözlerim koluna kayıyor, seninse onun yüzüne. Bir elini açılmakta zorlanan sağ gözüne diğer elini dudağına götürüyorsun. Her parçam yanıyor. Sana kül oluyorum kafanı çevirip bir daha bakmıyorsun. Çağrı benden daha kötü hâlde. Kavgaya dönüştüğünde attığım ilk yumrukla sendeleyeceğini ve yere kapaklanacağı aklımın ucundan geçmemişti, yemin ederim. İstediğim tek şey ona biraz da olsa hasar verebilmekti. Biraz acımı, fiziksele çevirmek. Biraz göz hapsinde olabilmek. Gözlerimi sizden çektiğimde yanıma gelen müdürü, arkasındaysa arkadaşlarımı görüyorum. Sonunun nasıl biteceğini biliyorum. İlk yumruğu attığım için hatalı benim. Okula ailemin çağrılacağını söylüyor. Daha sonraysa revirde temizlenip gelmemi. Kendi tuzağıma düşüyor, kendime yeniliyorum. Ellerim titriyor, gözlerim kararıyor, etrafım silikleşirken son kez gözlerine bakıyorum. Daha sonraysa başımı çarpıyor ve çarpmanın etkisiyle daha fazla açık tutmadığım gözlerim beni boğucu bir karanlığa hapsediyor.