ROTİNDA

Bölüm 31🌸

Kırgınız bazen herkese, çoğu zaman kendimize...

________

Bazen mutlu olmak için bedel ödüyoruz, tamamen her şeyin bir karşılığı vardır ama mutluluk bu karşılık ister mi? Bedel ister mi? Sizden bir can ister mi? Bütün gençliğini acıyla ve kederle geçiren insanlarız biz yaşlılıkta huzur bulsak ne yazar ki! Gençliğimiz, baharımız, aşkımız hep acıyla karşılık vermişse neyleyim yaşlılığımı...

Burnuma dolan hastane kokusuyla gözlerimi açtım Arin muhteşem dolu gözleriyle bakıyordu bana yavaşça araladım dudaklarımı

"Miranmir"

Arin ellerimi sıkıca tutup dudaklarını boynuma bastırdı

"sakin ol onlar burda"

İyice kendime geldim

"ne oldu Arin"

"iki gündür uyutuluyorsun güzelim benim, doktorlar şimdi ine yaptılar ve sende uyandın"

"neden iki gündür uyutuluyorum neler oldu Arin"

Arin hüzünle kalktı yerinden pencere önüne geçti konuşmadı

"Arin! Sana diyorum ne oldu! Almışlar mı intikam denen saçma şeyi"

"almişlar Rotinda, adamlardan aldılar intikamlarını, dün döndüler"

'' ben neden burdayım "

İçeri doktor, Mirdeniz ve Miranmir girdi Ayşenaz hanım bakıp

" Rotinda nasılsın "

" ne oldu bana"

Ayşenaz hanım derin nefes alıp elimi tuttu

"bak buraya geldiğin de kanama başlamıştı ve düşük yaptın yani kızını kaybettin ama oğlun çok güçlü ve o sana tutundu, senı uyandırmadık ayağa kalkmanı istemedim dinlenmen için"

Duyduklarımla kulağım cızıldıyordu oturur pozisyonu aldım Miranmir yanıma gelip elleriyle saçımı okşadı

"üzülme oğlumuz yanımız da kızımız da olacak"

Ellerine vurup bağırdım

"Senın yüzünden!!! Sebebi sensin anlıyor musun beni? Sen yaptın sana gitme dedim, ama sen gittin ardından bağırdım duymadın ve intikam uğruna ben kızımdan oldum sen artık yoksun Miranmir sen kızımın katilisin oğlum bana yeter defol git!! Yüzünü dahi görmek istemiyorum! Defol yazık değil mi bana da ha ben de insanım sen intikamını aldın ben kızımdan oldum "

Miranmir yavaşça kalkıp

" tamam ben gidiyorum kendine gel yine gelıcem ama unutmaki benimde kızımdı, canımdan candı, yavrumdu. "

O gidince ben olduğum yerde yığıldım elimi karnıma verdim ve içimdeki derin acı onu asla unutmuycam, kızım olacaktı saçlarını tarıycaktım, aynı giyinecektim, belki onunla bir olur kardeşi ve babasıyla şakalaşacaktık ama onu benden kocam aldı beni ondan babası kopardı...

Eve geldiğimizde direk odama çıktım yatağa girdim ellerimi karnıma koyup

"oğlum, beni bırakma olur mu?

Gözlerimi yumdum ne kadar oldu bilmiyorum ama yatağımda ki çökelmeyle uyandım Miranmir bana dönüp

" nasılsın "

Diyince, gözlerine baktım ne vardı gözlerinde? Korku? Hayır!! Hüzün? Evet fazlasıyla! Toparlanıp koltuğa geçtim yüzüne bakıp

"evliliğimin büyük bir bölümünü bu koltukta yaşadım Miranmir, sen buna sebepsin! Evliliğimin baharı bana güzü ve nefreti yaşattı, bilmediğim o nefreti, bilmediğim o isyanı, tatmadığım o acıyı  bana yaşattın biliyorsun değil mi?şimdi çıkıp gittin gitme dedim! kal dedim! Gittin intikamını aldın!!! Şimdi kızım nerde Miranmir kızımız nerdee!senin intikamın bizden kızımızı aldı! Ben seni sevmenin bu kadar acı olduğunu bilmezdim, bu kadar cefa çektirecek, bu kadar acı çektireceğini bilemedim anlıyor musun beni!! Şimdi bana nasılsın diyorsun nasılım böyleyim, biraz kırgın, biraz üzgün, biraz acılı en çok pişmanım Miranmir en acısı ne biliyor musun bunlara sebep sensin!!! "