ROTİNDA

Bölüm 34🕊️

Kabuk bağlasın acılar, kanamasın artık Yaralar.....

_________

Aşk insanı ne hale getiriyordu insanı canından ediyor, kendi canını yine kendisine aldırıyordu oysaki Aşk dünyada Rozalin için işlenmiş en büyük günahtı...

Rozalini hala izlerken elim ayağım uyuştu ve ne yapacağımı şaşırdım hemen koşup

"Rozalin dur ne yapıyorsun"

Rozalin beni görünce olduğu yerde kaldı

"buke ne işin var burda"

"asıl senin ne işin var burda ne yapıyorsun, canına kıymakta nedir"

Rozalin olduğu yere çöküp ağladı

"zor Rotinda anlıyor musun çok zor"

"ona ne zamandan beridir aşıksın Rozalin"

Gözleriyle bana baktı ve utanarak

"sen nerden biliyorsun"

"duydum, bütün konuşmalarını duydum"

Derin ve içli nefes alıp

"Rodan benim yıllar yılı beklediğim adamdı, çok sevdim çok ama çok Rodan benim onbeş yaşım, çocukluğum ve gençliğim, seni sevdiğini duyduğum an yıkıldım sonra içimde sakladım yalnız kalınca bile kendımle asla konuşmadım, sizin yanınızda ondan nefret ettim, hatta alay ettim ama gel bir sor, bir aç içimi neler kopuyor, ciğerim sanki yıllardır, asırlardır sigara içimiş bir adamın ciğerleri gibi ama bana bunu yapan sigara değil, Rodan'nın Aşkı!!! Buke canım çok acıyor artık saklayamıyorum o beni sevmiyor ve sevmeyecek, onun aklıda Rotinda, kalbide Rotinda, ben seni içinden söküp atamıycam ondan dolayı evlenemiycem Azat'ın canına karşılık benim Canım"

Rozalin'in içindeki aşk ateşi onuda kavuruyordu, nasıl başarabilmişti kimseye söylememeyi, nasıl gizledi içinde o kocaman Aşk'ı hemde hiç sevilmeyecek, değmeyecek biri için..

"hayır Rozalin yaşıycaksın her şeye rağmen yaşıycaksın anlıyor musun, kaçmıycaksın sende benim gibi göstereceksin Rodan'ı sevmiyorum bana cehenemimi yaşattı ama sen seviyorsun Rodan önce aşkını sevecek sonra kalbini sonra seni bunu sen yapacaksın anlıyor musun"

Rozalin o kadar çaresizdiki çaresizlik nasıl anlatılır bilemiyorum o bakışı, o dudağını büzüşü, ve o çaresizce başını sallayıp iç çekişi Ahh onu asla unutmiycam, Rozalin o kızıl saçları o hafif mavi gözlerini dikti harelerime

"deme buke bana böyle umut verme, benim acımı deşme, ikimizde biliyoruz ki Rodan'ın kalbi senınle dolu onu ordan sökmek işte bu imkansız"

"asla Rozalin Miranmir o kadar nefret ediyordu ki benden üstüme kuma getirmeye bile kalktı, o nefreti ben kırdıysam o aşkı sen söndüreceksin anladın mı şimdi beni"

Rozalin kendine asla inanmayarak kafasını salladı onu alıp odasına götürdüm pikesini açıp

"hadi uyu bir saat sonra kalkıcaz, sofrada olmasak Doğan ağa çok kızar"

Odama çıktım Miranmir hala bıraktığım gibiydi sabahlığımı omuzlarımdan aşağı bırakıp yatağa geçecekken Miranmir bir anda

"Rozalin daha iyi mi"

Diyince hızla arkamı döndüm

"sen uyumuyor muydun?"

"kız kardeşim bu durumdayken ne kadar uyuya bilirim"

"o iyi ve bu duruma alışacak"

Miranmir gözlerini tavana dikip

"çok zor, kız kardeşim eriyor ve ben hiç bir şey yapamıyorum Rotinda"