Salvation To My Beloved Queen(ခ်စ္လွစြာေသာမိဖုရားေလာင္းကိုကယ္တင္ျခင္း)

ကုန္သည္သဘာဝ/ကုန်သည်သဘာဝ

"ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စားေတာ္ကဲႀကီးေစ်းသြားဝယ္ခိုင္းတာကစေျပာရမွာပဲ"
       အစခ်ီတဲ့အသံမွာကတည္းက မလိုအပ္ပဲစကားေၾကာရွည္မည့္အေရးေတြအား လွမ္းျမင္ေနရသလိုလီေရွာင္းတစ္ေယာက္ခံစားေနရသည္။
"ဒီမနက္က သခင္မေလးကပိကၽြမ္းကိုစားဖိုေဆာင္ကိုလႊတ္ၿပီး ၾကာစြယ္ဟင္းခ်ိဳလုပ္ဖို႔အမွာပါးလိုက္တယ္ေလ၊အေနာက္ကၾကာကန္ကလဲၾကာစြယ္ရဖို႔စိုက္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ ေစ်းသြားဖို႔လိုလာၿပီ"
ပိကၽြမ္းဆိုတာက ခ်င္းမိုင္းမိုင္းရဲ့ေျခာက္ေယာက္ေျမာက္အေစခံေကာင္မေလးျဖစ္ေလသည္။သူ႔အစ္မရဲ့ဒဏ္ကိုမခံနိုင္ၾကလို႔ထြက္ေျပးသြားၾကတဲ့အေစခံေတြရွိေလသည္။ထိုထဲကမွပိကၽြမ္းကေနာက္ဆုံးျဖစ္ၿပီး ျမဲေနျခင္းမ်ိဳး။
"ေစ်းသြားတာက စားဖိုေဆာင္ကလူေတြရွိေနတာပဲမဟုတ္ဘူးလား၊မင္းကသြားေပးဖို႔လိုလို႔လား"
"ဒါကဒီလိုရွိတယ္ေလ၊ဒီေန႔ကထင္းေတြကို သုံးလစာစုဖို႔အခ်ိန္က်ၿပီဆိုေတာ့ ကုန္ေလွာင္႐ုံဘက္ကလူေတြေရာစားဖိုေဆာင္ကလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထင္းခုတ္ဖို႔ရာလိုက္သြားၾကတယ္၊သခင္ေလးသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ စားဖိုေဆာင္မွာက ရွိတဲ့လူငယ္သုံးေယာက္ေလာက္ကိုဖယ္လိုက္ရင္က်န္တာ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးအရြယ္ေတြပဲရွိတာဥစၥာကို၊ဟိဟိ"
ေလွာင္သလိုေျပာေနတဲ့က်ီးက်င့္စကားကတကယ္ေတာ့လဲမမွားပါ။လီေရွာင္းငယ္ငယ္ထဲကစားခ်က္ႀကီးေတြကအခုခ်ိန္ထိမေျပာင္းလဲေသး။
"အဲ့ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က ၾကာစြယ္သြားဝယ္ေပးဖို႔ခိုင္းခံရတာေပါ့"

      ျဖစ္ပံုကဒီလိုျဖစ္သည္။
က်ီးက်င့္ၾကာစြယ္ေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ကိုရွာရင္းဆိပ္ကမ္းဘက္ေရာက္လာသည္။အေရွ႕မွာမေတြ႕ခဲ့တာမဟုတ္ စိတ္တိုင္းမက်၍မဝယ္ခဲ့တာသာ။ေလၽွာက္လာရင္းဆူညံပြက္ေလာရိုက္ကာ ရွုတ္ရွပ္ခတ္ေနေသာ ငါးဒိုင္ႀကီးမ်ားနားေရာက္လာသည္။ေတြ႕ေလၿပီ ၾကာစြယ္ျဖဴေဖြးေဖြးႀကီးေတြနဲ႔ပန္းေရာင္ၾကာဖူးႀကီးမ်ားကိုေရမ်ားျဖင့္ျဖန္းကာလန္းေအာင္လုပ္ေနေသာေစ်းသည္အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္။ၾကာစြယ္ႀကီးေတြကေဖြးတုတ္ကာအေတာ္ေလးစိမ့္မည့္လတ္ဆတ္တဲ့ၾကာစြယ္ႀကီးေတြဆိုတာ ျမင္႐ုံႏွင့္ပင္သိနိုင္သည္။အေဒၚႀကီးက က်ီးက်င့္ၾကည့္ေနတာကိုျမင္သြားကာ ပါးနပ္တဲ့ေစ်းသည္ပီပီပါးစပ္ကလဲေအာ္၍သူ႔ၾကာစြယ္အေၾကာင္းခ်ီးမြမ္းကာေရာင္းေနေလေတာ့သည္။ဘယ္ေလာက္ခ်ိဳေၾကာင္း၊ဆိမ့္ေၾကာင္း၊လတ္ဆတ္ကာသန႔္ရွင္းေၾကာင္းအစရွိသျဖင့္ေအာ္ကာေရာင္းေလေတာ့သည္။
က်ီးက်င့္ေရာက္သြားေတာ့အေဒၚႀကီးကဝမ္းသာအားရျဖင့္
"လာလာ လူငယ္ေလး လာခဲ့၊ဒီမွာလူငယ္ေလးလိုခ်င္တဲ့ၾကာစြယ္စိမ့္စိမ့္ေလးေတြ၊အခုေလးတင္ အေဒါ့္ေယာက်ာ္းေလာေလာလတ္လတ္လာပို႔ထားတာေလးေတြ၊လူငယ္ေလးၾကည့္ၾကည့္လိုက္ ဒီလိုလတ္ဆတ္တဲ့ၾကာစြယ္မ်ိဳးဒီေစ်းထဲမွာအေဒၚတစ္ေယာက္ထဲေရာင္းတာေနာ္"
က်ီးက်င့္လဲၾကာစြယ္ကိုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေဒၚႀကီးေျပာသလိုတကယ္ပဲလတ္ဆတ္တဲ့ပုံရတာေၾကာင့္
"ကၽြန္ေတာ့ကိုသုံးဆစ္ေလာက္ေပါ့၊ဟင္းခ်ိဳခ်က္ေသာက္လို႔ေကာင္းမဲ့ဟာေလး၊စီးစီးစိမ့္စိမ့္ေလးေရြးေပးပါ၊တစ္ခါစားၿပီးတာနဲ႔စိတ္ေက်နပ္ေစမယ့္အရသာမ်ိဳးရမယ့္ဟာေလး"
"အိုက္ရား မပူနဲ႔ အေဒါ့္ၾကာစြယ္ေတြအကုန္လုံးအဲ့အရသာရတယ္"
အေဒၚႀကီးကသြက္သြက္လက္လက္ခ်ိဳးဆစ္ကာ ၾကာဖက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။က်ီးက်င့္လဲက်သင့္ေငြရွင္းၿပီးထျပန္မယ္အလုပ္
"အေဒၚႀကီးၾကာစြယ္ေကာင္းေကာင္းေလးလုပ္စမ္းပါအုံး၊ဝက္သားေလးနဲ႔ေၾကာ္စားခ်င္လ္ု႔ိ"
       ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုန္သည္လို႔ယူဆရသည့္လူသုံးေယာက္။သပ္သပ္ခတ္ခတ္ဝတ္စားထားကာ ေငြအိတ္ကိုခါးတြင္ခ်ိတ္ထားေလသည္။သူ႔တို႔ၿမိဳ႕ကိုေနရာေပါင္းစုံမွလာေရာက္ကုန္သြယ္ၾကတဲ့လူေတြမ်ားျပားေလသည္။ကုန္သည္အမ်ားစုကလဲ ထိုကဲ့သို႔ေငြအိတ္ကိုခါးတြင္ခ်ိတ္ထားသည္ကိုသေဘာက်က်ေလသည္။ေငြအိတ္ကေငြသံတခၽြင္ခၽြင္ထြက္ေလေလ လာဘ္ေခၚသလိုျဖစ္ေလဟုအယူအဆရွိၾကေသာေၾကာင့္ဟုေျပာေလသည္။
ထိုလူေတြထံမွက်ီးက်င့္နဲ႔ရင္းႏွီးေနသည့္အနံ႔တစ္မ်ိဳးကိုရလိုက္ေလသည္။ထိုေၾကာင့္က်ီးက်င့္မျပန္ေသးပဲ ေခတၱရပ္၍သူတို႔ေစ်းဝယ္ၿပီးသည္အထိေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။တေအာင့္မၽွၾကာေတာ့ ကုန္သည္သုံးေယာက္လံုးက ဝယ္ထားတဲ့ပစၥည္းေတြပိုက္ကာစကားေျပာရင္ထြက္လာတာေတြ႕လိုက္ရေလသည္။က်ီးက်င့္က ထိုလူမ်ားေရွ႕ပိတ္ရပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ကဘာလဲဆိုသည့္အၾကည့္ျဖင့္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းၾကည့္လာေလသည္။
"ေကာင္ေလးမင္းဘာလုပ္တာလဲ၊အေရွ႕ကဖယ္"
"ဒီကအကိုႀကီးတို႔က ကုန္သည္ေတြလား"
သူ႔အေမးေျကာင့္ထိုလူေတြကတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ
"ေအးေလ အသိသာႀကီးပဲကို၊ဒီမွာငါတို႔ေရာက္တာသုံးရက္ေတာင္ရွိေနၿပီ၊မင္းကဘာပစၥည္းလိုခ်င္လို႔လဲ"အရပ္ပုပုနဲ႔ကုန္သည္ကစိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ေမးလိုက္ေလသည္။
လမ္းဖြင့္ေပးလာေသာေၾကာင့္က်ီးက်င့္ကမဆိုင္းမတြပင္
"ဒီကကုန္သည္ႀကီးေတြဆီမွာထင္းရွူးဆီလိုမ်ိဳးပစၥည္းပါလာေသးလားမသိဘူး" ဟုေမးလိုက္ပါသည္။
ထိုအခါ အလယ္ကပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ႏွင့္တစ္ေယာက္က ႐ုတ္တရက္ႀကီးထရယ္ကာ
"မင္းကထင္းရွူးဆီလိုခ်င္ေနတာကို၊ပါလာတာေပါ့ကြာ၊ဒါေပမဲ့ မင္းဒီေန႔ဝယ္မွရမယ္၊မနက္ျဖန္ဆိုငါတို႔ကျပန္ၿပီကြ"
"ေနပါဦးခင္ဗ်၊အခုကကၽြန္ေတာ့္မွာေငြစကမေလာက္ေတာ့ဘူး၊ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ့သခင္ကိုျပန္ေျပာရအုံးမွာမို႔လို႔ပါ"
"မင္းကဘယ္ေလာက္ဝယ္မွာမို႔လို႔လဲ"
"ခင္မ်ားတို႔ဆီမွာေရာဘယ္ေလာက္ပါလာလို႔လဲ"
"အင္း.....သုံးစည္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္၊ဒါမဲ့ဒီႏွစ္ေဆာင္းတြင္းကထင္းရွူးသိပ္မျဖစ္လို႔၊ဒီတစ္ေခါက္ကထင္သေလာက္မပါလာဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ကသုံးစည္လုံးလိုခ်င္တာ"
က်ီးက်င့္စကားေၾကာင့္ ကုန္သည္ေတြကတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ မ်က္စပစ္၍
"ေစာင့္လိုေတာ့မရဘူးကြေကာင္ေလးရ၊မင္းဒီေန႔ဝယ္ရင္ဒီေန႔ရမွာပဲ၊မဝယ္ရင္ငါတို႔ကလာဝယ္တဲ့တျခားလူကိုေရာင္းပစ္မွာပဲ၊ကုန္သည္ေလာကကအဲ့လိုပဲကြ၊ေနာက္တစ္နာရီအတြင္းမွဒီပစၥည္းကိုမင္းမဝယ္ရင္ ေက်ာ္သြားတာနဲ႔ရဖို႔အာမခံေတာ့ဘူး၊ထင္းရွူးဆီက လိုခ်င္တဲ့သူကေပါသားလား"
ကုန္သည္ေတြရဲ့သဘာဝအတိုင္းကုန္ဝယ္သူေတြအေပၚပရိယာယ္ခင္းေလၿပီ။ဆိုလိုသည္က ဝယ္ယူသူသည္ မိမိဝယ္ရမဲ့ပစၥည္းအား အခ်ိန္အကန႔္သတ္ႏွင့္သာရနိူင္ေတာ့သည္ကိုေရာင္းမည့္သူကထိုအတိုင္းသိေစလိုက္လၽွင္ ထိုဝယ္သူသည္ ပစၥည္းအားအခ်ိန္မဆိုင္းပဲေသခ်ာေပါက္ဝယ္မည္သာ။ထင္းရွူးဆီကအမွန္ပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေနရာတိုင္းတြင္အသုံးဝင္ပါသည္။အထူးသျဖင့္  ေဆးေဖာ္တဲ့ေနရာမွာတြင္လဲ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသုံးျပဳၾကေသးသည္။ထို႔ေၾကာင့္ထင္းရွူးဆီက ေရာင္းအားလည္းမသြက္သလို မထိုင္းတဲ့အေနအထားမွာရွိေနတဲ့အလတ္တန္းစားကုန္တစ္မ်ိဳး။ေနာက္တစ္နာရီအတြင္းမဝယ္ပါကတစ္ျခားသူကိုေရာင္းမွာပဲဆိုတာသည္ ေသခ်ာေပါက္ဒီပစၥည္းကိုမရနိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ဆိုလို၍မရ။ၾကာ၍ရသည္လို႔မဆိုလိုပါ။ကုန္သည္မ်ား၏သေဘာသည္အတူတူပင္။ဒီေန႔နဲ႔မနက္ျဖန္ေရာင္းရတာမတူ။အခုအခ်ိန္ႏွင့္ေနာက္တစ္နာရီအတြင္းယွဥ္၍လက္ငင္းေရာင္းကုန္သြားသည္ကသူတို႔အတြက္ေသခ်ာသည့္စံႏွုန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ခ်န္ေနမွာမဟုတ္ေပ။သို႔ေသာ္ သုံးရက္အတြင္းပါလာတာမကုန္ေသးဘူးဆိုကထဲက လတ္တေလာအေရာင္းထိုင္းေနခ်င္သာျဖစ္ေလသည္။ထိုေၾကာင့္က်ီးက်င့္အားပိုပိုသာသာေျပာ၍ေျခာက္လိုက္ျခင္းသာ။ေနာက္ဆုံးဆိုသည့္စကားသည္ ကုန္ဝယ္သူမ်ားၾကားတြင္တကယ္ပဲအသုံးဝင္လွပါသည္။က်ီးက်င့္ကကုန္သည္စကားေၾကာင့္ စိတ္ပူသြားကာ
       "ဒါဆိုအခုကၽြန္ေတာ့္ကိုနမူနာေလးေရာင္းလိုက္ပါ၊ဒါမွသခင္ေလးကအခ်ိန္မဆိုင္းပဲလာဝယ္မွာေပါ့"
          တကယ္ကလီေရွာင္သည္အနံ႔မႀကိဳက္ရင္လဲမဝယ္တတ္။ေယာက္်ားေလးသာျဖစ္ေနတာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္တတ္သည့္သခင္မ်ိဳး။
        "မင္လိုခ်င္ရင္၊ဝယ္မွာေသခ်ာရင္ ငါနမူနာကိုအလကားေပးလိုက္မယ္၊နည္းနည္းေလးကိုလဲငါတို႔မေရာင္းခ်င္ပါဘူး၊မင္းသာဆိပ္ကမ္းဘက္ေရာက္ရင္ တလုညီေနာင္သုံးေယာက္သေဘၤာကိုေမးၿပီးလာခဲ့လိုက္၊အဲ့မွာငါတို႔ရွိတယ္"
            ဟုေျပာကာ ခရမ္းေရာင္ကတၱီပါရွုံအိတ္ေလးကိုထုတ္ေပးလိုက္ေလသည္။စူးရွရွနဲ႔ထင္းရွူးနံ႔က ထိုအိတ္ထဲက ထြက္လာေနတာျဖစ္သည္။က်ီးက်င့္ကပိုက္ထားတဲ့ၾကာစြယ္ထုတ္ကိုခ်လိုက္ကာ လွမ္းယူလိုက္ေလသည္။
        "ဒါကငါေဆာင္ထားတာ၊ေခါင္းကိုက္ရင္သက္သာေစလို႔၊ဘာသေဘာလဲေတာ့မသိဘူးေပါ့ေလ၊ကဲငါတို႔သြားေတာ့မယ္၊ေနာက္မက်ေစနဲ႔ေနာ္ေကာင္ေလးေရ"
             ကုန္သည္မ်ားကထိုသို႔ေျပာၿပီးထြက္သြားၾကေလသည္။က်ီးက်င့္လဲမခ်ိန္မဆိုင္းေစဘဲ အိမ္ေတာ္ဆီသို႔ဒုန္းစိုင္းေျပးခ်လာခဲ့သည္မွာ ၾကာစြယ္ထုတ္ေတာင္ေမ့လာခဲ့သည္။ပစ္ခ်ထားခဲ့သည့္ ၾကာစြယ္အထုပ္နားက အခ်ိဳမုန႔္ေရာင္းေနတဲ့လူရဲ့လွမ္းေအာ္ကာေခၚသံေတာင္မၾကားေတာ့ပါေခ်။