Επικίνδυνα μυστικά

Κεφάλαιο 24

✨1✨

Michelle's POV

Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα πριν τον τρόμο, πριν την φρίκη. Θα νομίζει κανείς ότι υπερβάλλω, μπορεί και να υπερβάλλω, δεν είμαι σίγουρη για τίποτα πια. Το πρωί δεν μπορούσα να αναγκάσω τον εαυτό μου να πάει έως την μεγάλη αίθουσα για πρωινό. Τα μαθήματα ήταν λίγο πιο ευχάριστα με την συντροφιά του Χάρι, του Ρον και τις Ερμιόνης. Κανένας από αυτός όμως δεν μπορούσε να με καταλάβει. Κανένας τους δεν ήξερε τι θα συνέβαινε αύριο, ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να μου συμπαρασταθεί δεν μου μιλούσε πια. Όμως εγώ δεν το έβαλα κάτω…

Το απόγευμα μετά από τα μαθήματα κατευθύνθηκα με αποφασιστικότητα στον κοιτώνα του κολλητού μου φίλου. Έπεισα κάτι πρωτάκια να μου πουν το σύνθημα και εύκολα γλίστρησα μέσα στην αίθουσα αναψυχής του Σλίθεριν. Την ήξερα πολύ καλά την διαδρομή. Έφτασα έξω από το δωμάτιο του Ντράκο και χτύπησε ελαφρά την πόρτα. Δεν περίμενα απάντηση, το χτύπημα ήταν απλά προειδοποιητικό. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Κοίταξα το ξανθό αγόρι το οποίο με απορία είχε στρέψει το βλέμμα του πάνω μου. Τα μάτια του ήταν κουρασμένα.

Έκατσα δίπλα του στο κρεβάτι και δεν μίλησα. Ήταν απλά μία γαλήνια στιγμή.

"Δεν θα σου ζητήσω συγνώμη, δεν θέλω να μου ζητήσεις συγνώμη" λέξεις άρχισαν να εκτοξεύονται από το στόμα μου. "Σήμερα είναι η τελευταία μέρα, δεν ξέρω τι θα συμβεί. Κανένας από τους δυο μας δεν ξέρει. Μπορεί να πάνε όλα καλά, μπορεί να πάνε όλα κατά διαόλου. Ένα πράγμα όμως ξέρω… Αν σήμερα είναι τελευταία μέρα της ζωής μου, θέλω να την περάσω μαζί σου"

Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου. Το ξανθό αγόρι γύρισε το βλέμμα του πάνω μου και με αγκάλιασε. Ήταν η πιο ζεστή αγκαλιά που είχα δεχτεί ποτέ. Μετά από λίγο τραβηχτηκαμε ο ένας από τον άλλον και τότε μείναμε να κοιτάμε ο ένας τα μάτια του άλλου.

"Δεν πιστεύω πως αύριο θα είναι η τελευταία σου μέρα." Ο Ντράκο έσπασε την ησυχία. "Αλλά αν όλα πάνε καλά ίσως να μην μου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να σου δείξω…"

Ο Ντράκο σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι. Έπιασε τον καρπό μου και με τράβηξε μαζί του. Κάπου με πήγαινε… Τρέχαμε χέρι με χέρι στους διαδρόμους σαν μικρά παιδιά μέχρι που φτάσαμε σε έναν κενό τοίχο. Ήμουν μπερδεμένη. Γιατί με έφερε εδώ σε αυτή την αδιέξοδο. Ο Ντράκο δεν μίλησε. Έκλεισε τα μάτια του και μετά από λίγο τα άνοιξε. Εγώ τον κοιτούσα με περιέργεια. Ξαφνικά μια πόρτα άρχισε να εμφανίζεται από το πουθενά. Είχα μείνει άναυδη, από πού ξεφύτρωσε αυτή η πόρτα; Ο Ντράκο άνοιξε την πόρτα και με τράβηξε μέσα. Στο δωμάτιο υπήρχε μια μεγάλη άδεια αίθουσα όμορφα στολισμένη, θύμιζε πίστα για χορό.

"Τι είναι αυτό το μέρος;" Είπα καθώς κοιτούσα τριγύρω μαγεμένη.

"Αυτό το μέρος ονομάζεται δωμάτιο των ευχών. Ουσιαστικά φαντάζεσαι τη μορφή που θέλεις να πάρει το δωμάτιο και εκείνο μετατρέπεται σε αυτό που χρειάζεσαι."

"Υπέροχο. Και γιατί χρειαζόμαστε μία αίθουσα χορού;"

Ξαφνικά ένα πικάπ εμφανίστηκε σε μία γωνιά του δωματίου, μουσική άρχισε να παίζει.

"Θα μου χαρίσεις αυτό το χορό;" Είπε και άπλωσε το χέρι του.

Χαμογέλασα απαλά και ακούμπησα το χέρι μου πάνω στο δικό του. Με τράβηξε προς το μέρος του και αρχίσαμε να χορεύουμε. Αναμνήσεις ευχάριστες άρχισαν να εμφανίζονται στο μυαλό μου. Είδα δύο μικρά παιδιά να πατάνε ο ένας τον άλλον και να σκάνε στα γέλια. Ήταν ο πρώτος τους χορός, ο πρώτος μας χορός. Η σκηνή άλλαξε γρήγορα. Τώρα μπορούσα να δω δύο παιδιά δώδεκα ετών να κάνουν γκριμάτσες ο ένας στον άλλον προσπαθώντας να ξεφύγουν από την βαρεμάρα ενός Χριστουγεννιάτικου ρεβεγιόν. Οι αναμνήσεις πέταξαν μακριά και τώρα το μόνο που μπορούσα να επικεντρωθώ ήταν αυτά τα πανέμορφα γκρίζα μάτια που με κάρφωναν. Είχα χαθεί μέσα στο μαγευτικό χρώμα τους. Κάθε βήμα μας ήταν λες και βγάζω φτερά, λες και πετάω ελεύθερη. Τίποτα δεν με ένοιαζε, τίποτα δεν είχε σημασία. Μόνο αυτή η στιγμή.

Το τραγούδι τελείωσε. Εμείς σταματήσαμε να χορεύουμε αλλά δεν αφήσαμε τα χέρια μας. Δεν πήραμε τα βλέμματα μας ο ένας από τον άλλον. Το κράτημα των χεριών μας μετατράπηκε αμέσως σε μια σφιχτή αγκαλιά. Μπορούσα να χαθώ για πάντα σε αυτήν την αγκαλιά. Μετα από λίγο έκανα λίγο πίσω για να ξαναβρώ τα μάτια μου. Κοιτώντας τον με αγάπη, σήκωσα τις μύτες τον ποδιών μου για να βρεθώ στο ύψος του και τότε τον φίλησα. Κατευθείαν άρχισε να μου ανταποδίδει το φιλί, οι γλώσσες μας σαν τρελές εξερευνούσαν τα στόματα μας. Τα χέρια μας ταυτόχρονα συγχρονισμένα μετακινήθηκαν στο πρόσωπο του καθενός. Ήταν ένα φιλί αγάπης. Μετά από λίγο τραβηχτηκαμε ο ένας από τον άλλον και αγκαλιαστήκαμε. Ο Ντάρκο ψιθύρισε στο αυτί μου…

"Όλα θα πάνε καλά μην ανησυχείς"

Ήταν τα σωστά λόγια, αυτά που ήθελα να ακούσω εκείνη την στιγμή, από τον σωστό άνθρωπο, την σωστή στιγμή. Ένιωσα να ξεκουράζομαι στην αγκαλιά του. Αποχαιρετήσαμε ο ένας τον άλλον και επιστρέψαμε στους κοιτώνες μας. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου νιώθοντας χαρούμενη και έκλεισα τα βλέφαρα μου μετά από αυτή την μεγάλη και υπέροχη μέρα.

_______________________________

Γεια σας,

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το μικρό κεφάλαιο.

Ήθελα απλά να ενημερώσω πως λογικά δεν θα ανεβάσω άλλο κεφάλαιο αύριο ή μεθαύριο γιατί σήμερα θυμήθηκα ότι το σχολείο αρχίζει και πρέπει να διαβάσω
(RIP οι βαθμοί μου 😂)

Τα λέμε σύντομα 💕💕