Επικίνδυνα μυστικά

Κεφάλαιο 27

Ο Βολντεμορτ επέστρεψε...

Ο τρόμος και ο φόβος κυριάρχησαν την ψυχή μου. Μα τι είχα κάνει; Ίσως έπρεπε να είχα πάει μαζί με τον Χάρι στον Ντάμπλντορ εκείνη την μέρα που τσακώθηκα μαζί του. Μπορεί εκείνος να μην είχε βοηθήσει, βέβαια δεν είχα ιδέα πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε τότε...

Σταμάτησα να σκέφτομαι για το παρελθόν. Ένας από τους ισχυρότερους μάγους του μαγικού κόσμου βρισκόταν μπροστά μου. Είχα μείνει ακίνητη και τον κοιτούσα έντρομη, εκείνος χαμογέλασε και είπε..."Η δεσποινίς Πίρσον φαντάζομαι. Ξέρεις μοιάζεις πάρα πολύ με την μητέρα σου, ελπίζω όμως να φερθείς εξυπνότερα από εκείνη". Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του όταν απομακρύνθηκε αργά από την χύτρα. Μόλις πια βρισκόταν αρκετά μακριά έτσι ώστε να μην ακουμπάει καθόλου το καζάνι, ένιωσα το κεφάλι μου να βαραίνει. Ένιωθα σαν να μου τρυπούσαν τον εγκέφαλο, δάκρυα στα μάτια μου εμφανίστηκα, έσφιξα τα δόντια μου για να μην φωνάξω από τον πόνο. Ξαφνικά, η πληγή πάνω στο Σκοτεινό Σήμα μου άρχισε να κλείνει, λες και με έναν μαγικό τρόπο ράβονταν μόνη της. Έκλεισα τα μάτια μου, δεν ήθελα να βλέπω αυτό το φρικτό θέαμα. Και τότε, εκεί που πίστευα πως το βασανιστήριο αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ, ο πόνος μου σταμάτησε... Με μια επιφυλακτικότητα άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το χέρι μου. Η πληγή είχε κλήσει. Σήκωσα τα μάτια μου για να αντικρίσω και τις άλλες φιγούρες που βρισκόταν στο δωμάτιο. Η φιγούρα του Λόρδου Βόλντεμορτ, φαινόταν πιο αληθινή από ότι πριν. Κοίταξα το χέρι του και είδα την δική του σχισμή να έχει κλείσει και αυτή. Μα τι σκοτεινή μαγιά ήταν αυτή; Ο Άρχοντας του Σκότους γύρισε τότε να κοιτάξει τον Χάρι Πότερ, το παιδί που έζησε, το παιδί που τον αποδυνάμωσε, το μικρό παιδί που τον ξεφτίλησε.

"Καλώς ήρθατε, Θανατοφάγοι" είπε σιγανά ο Βολντεμορτ. "Πέρασαν δεκατρία χρόνια... δεκατρία ολάκερα χρόνια από την τελευταία φορά που ανταμώσαμε. Κι όμως, απαντήσατε στο κάλεσμα μου σαν να ήταν μόλις χτες..."

Οι Θανατοφάγοι έβγαλαν τις μάσκες τους μπροστά στο άρχοντα τους και αποκάλυψαν τα πρόσωπα τους. Η σοκαριστική γκριμάτσα που εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Χάρι Πότερ θα διατυπωθεί για πάντα στην μνήμη μου. Τα δάκρυα είχαν στεγνώσει στο πρόσωπο μου, ο λαιμός μου ένιωθε ξηρός και η ανάσα μου ήταν κόφτη και σιγανή. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που είχε συμβεί. Κατέβασα το κεφάλι μου και κοίταξα το άδειο καζάνι μπροστά μου. Αμέσως συνειδητοποίησα ότι είχα κάνει το κομμάτι μου, είχα φέρει εις πέρας την αποστολή μου. Άραγε η υπακοή μου και η επιστροφή του Σκοτεινού Άρχοντα κέρδισε την ελευθερία μου; Μπορούσα άραγε να φύγω; Να τρέξω και να φωνάξω κάποιον ή να κάνω κάτι για να το σταματήσω; Έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθήσω...