Επικίνδυνα μυστικά

Κεφάλαιο 12

Harry’s (POV)

“Πρέπει να σου πω μια ιστορία” μου ειπε και ήρθε και έκατσε στην απέναντι πολυθρόνα. Η Μισέλ πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να μου διηγείται μια ιστορία.

“Ήταν μια ήμερη μέρα του χειμώνα. Έξω είχε αρκετό κρύο αλλά όχι το αποπνικτικό κρύο που σε κάνει να θέλεις να μείνεις κλεισμένος στο σπίτι σου. Είχε ένα κρύο που δρόσιζε ελαφρά το πρόσωπο σου καθώς ο αέρας φυσούσε. Ο καιρός ταίριαζε με το κάτασπρο χιονισμένο τοπίο που μπορούσες να δεις από το παράθυρο σου…” η περιγραφή της Μισέλ έκανε την ιστορία που διηγούταν να ζωντανέψει τόσο ώστε να νομίζεις ότι την ζεις αυτή την στιγμή.

“Είχα ξυπνήσει από νωρίς εκείνη την μέρα. Ήμουν πολύ πιο μικρή αλλά και αρκετά μεγάλη για να θυμάμαι εκείνη την μέρα με κάθε λεπτομέρεια. Ήμουν οκτώ χρονών. Ο πατέρας μου είχε υποσχεθεί πως άμα ο καιρός ήταν καλός θα με άφηνε να βγω, έξω από την έπαυλη και να παω στο δάσος μαζί με τον Ντράκο. Εγώ και ο Ντράκο είχαμε βάλει διαγωνισμό ποιος θα φτιάξει τον καλύτερο χιονάνθρωπο χωρίς να χρησιμοποιεί μαγεία. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Ντύθηκα και κατέβηκα γρήγορα στην τραπεζαρία να φάω το πρωινό μου. Το σπιτικό ξωτικό είχε ετοιμάσει, όπως πάντα, ένα τεράστιο πρωινό. Μόλις έφαγα, το ξωτικό μου είχε ετοιμάσει έναν δίσκο για να παω πρωινό στην μητέρα μου. Με τα αδύναμα παιδικά μου χέρια σήκωσα τον δίσκο και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο της μητέρας μου. Μου είχαν πει πως η μητέρα ήταν πολύ άρρωστη και γι’αυτό δεν μπορούσε να βγαίνει από το δωμάτιο της. Ελαφρά χτύπησα την πόρτα με τον αγκώνα μου και μπήκα μέσα στο δωμάτιο. Η μητέρα καθόταν ήρεμη όπως πάντα στο κρεβάτι κοιτώντας έξω από το παράθυρο το χιονισμένο τοπίο. Προχώρησα σιγά σιγά πιο κοντά στο κρεβάτι.

‘Όμορφο καιρό έχει σήμερα,’ είπε και γύρισε το βλέμμα της σε εμένα ‘ σκοπεύεις να βγεις έξω με τον Ντράκο;’

‘Ναι’ είπα εγώ καθώς άφηνα τον δίσκο μπροστά της ‘ έχουμε έναν διαγωνισμό για το ποιός θα φτιάξει το καλύτερο χιονάνθρωπο’ της χαμογέλασα και εκείνη αμέσως μου ανταπέδωσε το χαμόγελο. Συνιθήζαμε να καθόμαστε έτσι, στο δωμάτιο της, και να μιλάμε κάθε πρωι.

‘Μου θυμίζεις τον εαυτό μου. Και εγώ έτρεχα στο δάσος με την καλύτερη μου φίλη, παίζαμε χιονοπόλεμο και φτιάχναμε χιονάνθρωπους στις χριστουγεννιάτικες διακοπές στο Χόγκουαρτς. Βέβαια ήμουν λίγο μεγαλύτερη από όσο είσαι εσύ τώρα αλλά οι καλές αναμνήσεις με φίλους είναι από τις πιο πολύτιμες στιγμές της ζωής μας’. Μετά από αυτή την πρόταση το πρόσωπο της ξαφνικά άλλαξε μορφή, σαν να την χτύπησε μία ανεπιθύμητη ανάμνηση. Γύρισε το κεφάλι της και είπε ‘ καλύτερα να πας έξω. Δεν θέλεις να αφήσεις τον Ντράκο να περιμένει…’