Επικίνδυνα μυστικά

Κεφάλαιο 26

"Ας αρχίσει το πάρτι λοιπόν" ένα υστερικό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της γυναίκας. Οι παγωμένες ήσυχες φάτσες των μαθητών απεικόνιζαν φόβο. Οι καθηγητές ανήμποροι να κάνουν κάτι, κοιτούσαν με βλέμματα ανησυχίας. Ο Ντάμπλντορ δεν ήταν εδώ, δεν υπήρχε κανείς να τους σώσει.Η Μπελατριξ πήρε πάλι τον λόγο…

"Δυστυχώς σήμερα δεν θα έχετε την δυνατότητα να είστε μάρτυρες σε ότι πρόκειται να συμβεί σε αυτή την αίθουσα. Πραγματικά λυπάμαι, οι ζωντανές παραστάσεις είναι πάντα πιο… διασκεδαστικές" το γέλιο της Θανατοφάγου αντήχησε στη μεγάλη αίθουσα. "Λοιπόν ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά" είπε και σήκωσε το ραβδί της "Θα βγείτε όλοι σας όμορφα και πολιτισμένα από αυτήν την αίθουσα, αφήνοντας πίσω σας μόνο την κυρία Πίρσον και τον αγαπημένο μας κύριο Πότερ" το βλέμμα της στράφηκε στον Χάρι, του χαμογέλασε και συνέχισε την ομιλία της "σε περίπτωση που η πρόθεση αυτής της ομιλίας δεν έγινε κατανοητή, οφείλω λίγο να σας εξηγήσω την κατάσταση. Δεν κάνω αιτήματα, δίνω διαταγές και όποιος αποφασίσει να φερθεί επαναστατικά και να τις παραβιάσει θα πληρώσει το τίμημα με την ζωή του. Έγινα κατανοητή;" Και τότε έσκασε στα γέλια, λες και κάποιος της είπε ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο. Με ένα κούνημα του ραβδιού της, όλοι σηκώθηκαν απο τις θέσεις τους και ήρεμα σιγά σιγά βγήκαν από το δωμάτιο. Αφήνοντας εμένα, τον Χάρι Πότερ, τους Θανατοφαγους και τον Σέβερους Σνέιπ μόνους στην μεγάλη αίθουσα. "Σέβερους; Έφερες τα κατάλληλα υλικά;"Ο Σέβερους δεν μίλησε απλά έγνεψε θετικά και στο κέντρο της αίθουσας έφερε μια τεράστια χύτρα. Ύστερα η Μπελατριξ γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε "Εσύ κορίτσι, σήκω και έλα εδώ…"

Σηκώθηκα με φόβο. Τα πόδια μου έτρεμαν, η ψυχή μου πονούσε. Όχι, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό… δεν μπορεί να είναι αλήθεια, έλεγα ξανά και ξανά μέσα μου, έχοντας ακόμα λίγο πίστη στο ότι βρισκόμουν σε κάποιον εφιάλτη και πως αν ξυπνούσα όλα αυτά θα εξαφανιστούν. Αλλά μάταια πίστευα, αν ήταν όντως ένα φρικτό όνειρα θα είχα ξυπνήσει μέχρι τώρα. Έριξα μια ματιά στον Χάρι και με αργά βήματα περπάτησα κατευθυνόμενη στο κέντρο της αίθουσας εκεί που όλοι οι Θανατοφάγοι στεκόταν και με περίμεναν.

Η Μπελατριξ έχασε την υπομονή της, "Έλα κοπέλα μου, δεν έχουμε και όλη μέρα" η φωνή της που έσπασε την ησυχία με έκανε να τρομάξω και να κάνω ένα μικρό βήμα πίσω ασυναίσθητα. Η μάγισσα έσκασε στα γέλια, "Μην φοβάσαι καλέ, δεν δαγκώνω" οι άλλοι τριγύρω δεν αντιδρούσαν σε ότι συνέβαινε. Στεκόταν απλά ορθοί σαν στρατιωτάκια σε ένα σχηματισμό πετάλου και παρακολουθούσαν χωρίς να μιλάνε. Ο Σέβερους είχε αυτό το κλασικό παγωμένο βλέμμα που πάντα κυριαρχούσε το πρόσωπο του. Κατάπια το σάλιο μου και επιτέλους έφτασα στο κέντρο της αίθουσας και στάθηκα μπροστά από την χύτρα. "Τώρα αγαπητή… θύμισε μου το ονοματάκι σου…"