Επικίνδυνα μυστικά

Κεφάλαιο 29

(πριν ξυπνήσει ο Χάρι)

Draco's POV

Πέρασαν σχεδόν τρεις εβδομάδα. Η Μισέλ και ο Πότερ δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα. Η Μαντάμ Πομφρι έλεγε πως ήταν φυσιολογικό, λόγο όλων αυτών που πέρασαν εκείνη την ημέρα στην μεγάλη αίθουσα, να χρειάζονται λίγη ξεκούραση. Αλλά και τι συνέβη εκεί, κανείς από εμάς δεν ξέρει. Ακόμα και οι καθηγητές είναι στο μαύρο σκοτάδι, η μόνη ελπίδα να μάθουμε τι έγινε ήταν αυτά τα δύο παιδιά που δεν έχουν ακόμα ξυπνήσει από τον βαθύ ύπνο τους. Την πρώτη μέρα που τους είχαν φέρει στο αναρρωτήριο, η Μαντάμ Πομφρι είχε πει πως σύντομα θα ξυπνήσουν. Έτσι κάθε μέρα επισκεπτόμουν το αναρρωτήριο και καθόμουν δίπλα από το πλευρό της Μισέλ περιμένοντας την να ξυπνήσει. Οι μέρες πέρασαν και η Μισέλ ακόμα κοιμόταν. Η Μαντάμ Πομφρι άλλαξε τα λεγόμενα της και είπε πως αν δεν ξυπνήσουν μέσα σε δύο μέρες θα τους μετακινήσουν στον Άγιο Μαρίνο. Οι δύο μέρες πέρασαν αργά και βασανιστηκά. Την μέρα της μεταφοράς είχα πάει φυσικά στο αναρρωτήριο, μπορεί η Μισέλ να μην χρειαζόταν να μεταφερθεί, μπορεί σήμερα να ξυπνήσει. Όταν μπήκα στο αναρρωτήριο δεν μπόρεσα να μην προσέξω τον Ουέσλι να κρατάει στην αγκαλιά μια ανήσυχη Γκρέιντζερ. Ίσως είχαν την ίδια ιδέα με εμένα και ήρθαν εδώ για τον Πότερ. Περπάτησα με αργά βήματα και έκατσα σε μια καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι στο οποίο κοιμόταν.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Flashback

Με αργά βήματα φτάσαμε εγώ και η μητέρα μου στην έπαυλη των Πίρσον. Ακόμα και η εξωτερική εμφάνιση του κτιρίου έδειχνε πιο λυπημένη από άλλες φορές. Η μεγάλη πύλη άνοιξε και εμείς περάσαμε μέσα στην αυλή και ύστερα μέσα στο κτίριο. Προσπεράσαμε το χολ και φτάσαμε στο σαλόνι. Το μεγάλο δωμάτιο ήταν γεμάτο από μάγους και μάγισσες ντυμένους στα μαύρα. Η ατμόσφαιρα του δωματίου ήταν ψυχρή, οι άνθρωποι μέσα στο δωμάτιο μιλούσαν σιγανά μεταξύ τους και έπιναν τσάι. Αργά και με δειλά βήματα προχώρησα δίπλα από την μητέρα μου και φτάσαμε σε μια γωνιά, εκεί που βρισκόταν ο πατέρας μου, ο Σέβερους Σνέιπ και ο κύριος Άλαν Πίρσον. Η μητέρα μου πλησίασε αγκάλιασε τον πατέρα της Μισέλ και ψιθύρισε…

"Συλλυπητήρια, να είστε καλά να την θυμάστε" ένα μικρό λυπημένο χαμόγελο για μια στιγμή ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του άνδρα και αμέσως σβήστηκε.

"Ευχαριστώ πολύ Ναρκίσσα μου" είπε και αγκάλιασε την μητέρα μου. Μετά από λίγο τραβήχτηκαν και εκεί που ετοιμαζόμουν να μιλήσω και εγώ, ο κύριος Πίρσον είπε "Με συγχωρείτε λίγο, πάω να πάρω λίγο καθαρό αέρα" Όλοι έγνεψαν καταφατικά και άφησαν τον άνδρα να περάσει μέσα από το πλήθος. Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα τον πατέρα μου και τον Σέβερους.