That Summer Day In April 1949 ✔︎

Kabanata 5

EVERYDAY and everytime, kapag dumating na ang oras na papasok na ako ng school campus halos lahat ay napapatingin sa akin. Para bang araw-araw nilang inaabangan ang pagpasok ko sa school.

Pahakbang pa lang ang mga paa ko papasok ng gate pero ang lahat ng mga mata ng mga estudyante pati mga teachers at school staffs nakatingin na sa akin.

'Cause I'm the one and only Sofia. The girl who always makes the boys heart flutter, love by the teachers and admires by the other girls. I'm the girl who always makes attention because of my beauty and brain pero ngayon mas pipiliin ko na lang na kainin muna ng lupa. Like, swear! This is so nakakahiya!

Everyone's looking at us or maybe sa akin lang. Say whatever they want to say! I'll save lolo's love life.

"Let's go?" pag-anyaya ko matapos tumayo at mahigpit na hinawakan ang kamay ni Leonardo to make sure na hindi siya tatakas at mag-iiba ng isip.

I know na nagtataka na si Leonardo sa ginagawa ko. Kung alam niya lang kung para saan ang ginagawa ko pero syempre never kong sasabihin sa kaniya. He's an enemy.

"Anong ginagawa mo?" tanong niya habang naglalakad kaming dalawa papunta sa gitna.

"Isn't obvious? Gusto kitang ma-isayaw"

Hindi ko na pinansin pa ang puwede niyang sabihin at kaagad na inilagay ang mga kamay ko sa balikat niya nang marating namin ang gitna kung saan maaaring sumayaw.

Mabilis kong hinanap si kuya Ignacio mabuti na lang at nandoon pa rin siya sa pwesto niya. Gaya ng lahat ay nakakunot din ang noo niya sa akin pero binalewala ko iyon at kinindatan siya at sinenyasan ng 'fighting!'

Just thank his matalinong apo na lang mamaya because dahil sa akin magkakaroon sila ng moment ni Esmeralda. You have a brilliant grand daughter lolo Ignacio. Haha.

Nabaling ang buong atensyon ko kay Leonardo nang bigla niya na lang hatakin ang beywang ko dahilan para mas lalo kaming magkalapit dalawa.

"Aishh! Ano bang ginagawa mo? May kailangan ka ba?" iretable kong tanong. Muli kong iginala ang mata ko. Napangiti ako nang nakita kong inaaya na ni lolo Ignacio si Esmeralda sumayaw and I almost jump dahil sa tuwa nang tinanggap ni Esmeralda ang sayaw na inaalok ni lolo Ignacio.

Tagumpay! Yes!

Hindi ko ma-ialis ang mga mata ko sa kanilang dalawa habang naglalakad sila pagawi sa gitna ng sayawan kasabay ang ilang gusto ring sumayaw ng slow dance.

"Mabuti naman" buntong-hininga ko.

Nag-angat ako ng tingin kay Leonardo. Hindi na ako nagulat nang diretso lang ang mga tingin niya sa akin habang salubong ang kilay.

Haayss... Isa sa na namang problema.

Binawi ko ang mga kamay ko mula sa balikat niya na halatang ipinagtaka niya. "Sorry pero parte lang lahat 'yun ng plano ko, thanks sa sayaw, bye" tinapik ko siya sa balikat ng dalawang beses para magpaalam.

Tinalikuran ko siya pagkatapos niyon but I get startled when he grabbed one of my arms back to him dahilan para awtomatiko akong mapalingon sa kaniya at muling tumayo sa harapan niya hindi kalaunan.

"What the hell was that?" galit niyang saad.

Nanlaki ang mata ko. Magkahalong gulat at hindi makapaniwala sa narinig.