Meyus || Vminkook

13-Don't Be Stupid

Oy sınırı; (+100)

Yorum yapmayı unutmayın, keyifli okumalar💃

______

Jungkook

Karanlığın içinde yaşayan birini ışıkları kapatmakla tehdit ederek korkutamazsınız. Ben bütün yaşamımı karanlığın içinde, boğazıma kadar pisliğe batarak geçirdim. Ailem vardı. Bir annem, bir de babam. Fakat varlıklarını hiç hissetmedim. Onlar hep etrafımdaydı ama asla yanımda değillerdi. Sanırım en kötüsü de bir ailen varken, aslında olmamalarıydı.

Kardeşim yoktu. Hep olmasını istemiştim içten içe. Bir ağabeyim, ya da bir ablam... belki de küçük bir kardeş. Yalnızdım, hep öyleydim. En sonunda evi terk etmeye karar verdiğimde on altı yaşımdaydım. Ailemin bana bir yararı yoktu. Başı boş bir çocukluk geçirmiştim ben. Kendi kendimi yetiştirmek zorunda kalmıştım. Yaptığım yanlışlar oldu, hatalar... hiçbirinden ders çıkartamadım. Yanlışla doğruyu ayırt edemedim, kafama göre takıldım çoğu zaman. Çünkü kimse bana neyin yanlış, neyin doğru olduğunu öğretmemişti. Elini ateşe sokarsan canının yanacağını kendim deneyimlemiştim mesela. Ya da çok soğukta kalırsan hastalanacağını geceleri sokakta geçirdiğim günlerde, bedenim tir tir titrerken anlamıştım.

Sonra o buldu beni, Namjoon.

Sahildeki banklardan birinde kıvrılıp kollarımı kendime dolamışken, soğuğa rağmen uyumaya çalıştığımda üzerime gölgesi düşmüştü. Bir baba sıcaklığıyla yaklaşmıştı bana. Elini uzatmıştı. O zamanlar içimdeki bu sıcaklığa neyin sebep olduğunu bilmiyordum, çünkü ben hiçbir zaman bir baba şefkatini tadamamıştım. Fakat benimkinden büyük olan elini bana uzattığında, tereddüte düşsem bile titreyen elimi onun avucuna bıraktım. İhtiyacım varmış, bilmiyordum. Birinin elini tutmaya, sıcaklığını hissetmeye ihtiyacım varmış. Bilmiyordum.

Uzun süre onunla kaldım. Beni yetiştirdi, eğitti. Bana her zaman diğerlerinden farklı olduğumu söyledi. Dedi ki; gözlerinde yere düşüp dizlerini kanatsa bile, akan her damla kanın hesabını soracak bir adam görüyorum. Sen daha çocuksun, ama ben gözlerinde seri bir katilin soğukluğunu görüyorum. Güçlüsün, ama fevrisin. Benim sayemde büyüyeceksin. Seni ben büyüteceğim. Halledeceğim çocuk. Halledeceğim.

Halledemedi. Yapamadı. Ben hâlâ o güçlü ama fevri çocuğum. Namjoon'a güvendim. Keşke güvenmeseydim dedim. Ama çok küçük olmasam da çocuktum ben. Kabul etmese bile, içinden kendine ihtiyacı olmadığını söylese bile bir parça sevgi ve şefkate ihtiyacı olan o küçük çocuktum. Başlarda gözüm kördü. Bakıyordum ama göremiyordum. Belki de görmek istemiyordum gerçekleri. Bana bir baba, bir abi gibi davranan o adamın sıcaklığına kanmış, yaptıklarını, yaptırdıklarını görmezden gelmiştim. Fakat bir gün gözlerimi açıp asıl gerçeklerle yüzleşme cesaretini bulduğumda her şeyi bıraktım ardımda. Kaçtım. Peşime düşeceğini biliyordum, beni kolay kolay bırakmazdı çünkü eğittiği en iyi adamı bendim. Güçlüydüm, zekiydim. En önemlisi de sadıktım. Namjoon için harika bir köleydim ve ben bununla yüzleşir yüzleşmez kaçtım.

Sonra ise onlarla tanıştım.

Taehyung ve Jimin.

Jimin'i önceden de tanıyordum. Aynı okula gidiyorduk ve o oldukça popülerdi. Okula fazla uğramayan biri olsam bile arada onunla karşılaşıyordum. Her defasında beni süzen o arsız bakışlarını üzerimde gezdiriyor, ve beni baştan çıkarmaya çalışıyordu. Sürekli peşimdeydi nedenini bilmediğim bir şekilde. Belki de durmadan onu reddettiğim için beni takıntı haline getirmişti. Ben ise ondan etkilendiğimi kendime itiraf edemeyecek kadar saçma bir gururun içerisine girmiştim. Dürüst olmak gerekirse onu kıskanıyordum. Çok güzeldi, suratında eksik olmayan o parlak gülüşüne herkes imrenerek bakardı. Biliyordum, okuldaki herkes onun arkasından konuşsa ve bir fahişe olduğunu söylese bile Jimin'i kıskanıyorlardı. Bakışlarında gizli bir hayranlık vardı hepsinin. Ben de diğerleri gibiydim. Onu kabul edemiyor, elimin tersiyle itiyordum. Fakat bir süre sonra aramızdaki çekişmelerden ve meydan okumalardan hoşlandığımı fark ettim. Eğlenceliydi, kafamı dağıtıyordu ve ben, fark etmeden biraz daha ona çekiliyor, ağına düşüyordum.