The Bekis' Dare (COMPLETED)

CHAPTER 23: SHE STILL CARE

"LEAH'S POV"

"Try to step forward and I'll cut our connection forever"

Napatigil si Nicolas at hindi na muling humakbang pa.

"No..." Napaiwas ako ng tingin nang magtagpo ang mga mata namin "Wag namang ganyan, Leah"

"Stop ruining my life, I don't need you by my side" Pagkasabi ko ng mga salitang yan ay agad akong lumabas ng kwarto nya. Hindi ko na kaya kung mananatili pa ako sa loob ng kwarto habang kasama sya.

Sumandal ako ng pinto, hindi kumikibo habang iniisip lahat ng mga nangyari ngayong araw. Sunud-sunod na pumatak ang mga luha ko.

Gusto ko pa syang sigawan pero gusto nang tumulo ng luha ko at ayokong magmukhang kawawa sa harapan nya.

Kung maibabalik lang ang oras, sana pala hindi ko sinagot yung tawag ni Guan kanina para kahit papaano, wala kami sa sitwasyong ito.

Ang sakit.

"Hindi ko naman ginusto to..." Sabi nya mula sa loob ng kwarto. Napasandal ako sa pinto.

Sana bago mo ginawa lahat, pinag isipan mo muna.

"...Patawarin mo na ako"

Mabilis na tumulo ang mga luha ko. Ang sakit, sobrang sakit.

Papatawarin kita pero hindi pa ngayon, sobrang sakit pa.

"Umm, ate?" Napatayo ako nang daretso nang tumambad sa harapan ko ang isang babae na mas bata sa akin "Friend po ba kayo ni kuya?"

"Uhh...no" Iniwas ko ang mukha ko sa kanya para hindi nya makita ang mga luha ko "Sorry, wrong room"

Bigla akong umalis at nagtungo sa bus station. I don't want to be here anymore.

Habang naglalakad ako pauwi, lutang ang isip ko. Feeling ko anytime babagsak ang katawang tao ko.

I'm about to go inside our house when I remembered something.

"My bag" I looked at his room and sighed. I must get it.

I opened my umbrella and walked to their house. I knocked several times but no one opened it.

Nag-antay pa ako ng ilang minuto pero wala talagang nagbukas ng pinto. Tumingin ako sa paligid at walang nagawa kundi pumasok mag-isa.

Binuksan ko ang pinto at pumasok dito. Agad akong nagtungo sa kwarto ni Nicolas at kinuha ang bag ko. Lalabas na dapat ako nang mahulog ang isang libro mula sa bukas kong bag.

I looked at it and my heart skipped a beat. It was the book he gave me earlier.

Napa bugtong hininga ako at pinulot ang libro. Naglakad ako patungo sa study table nya at doon ito inilagay.

This room holds a lot of memories.

I can smell his perfume around.

The smell of his bed covers.

His hanged jackets.

I felt sorry for leaving him alone in the hospital when the dare suddenly pops in my mind.

I hurredly left the room, I can't stay inside there anymore.

While walking down the stairs, I noticed a container full of my favorite food. If i'm in a good mood, I'd literally grab all of it and run.

I appreciate his effort but he can have all of it.

I looked around and turned the lights off and closed the door.