Rather be normal

HS3: No joke

Ik kijk mijn vader vragend aan. "Wat dan?" ik ben de slimste niet, maar zelfs ik merk dat dit serieus is. Ik kijk naar mijn ouders. Mijn vader bekijkt de brief en mijn moeder vindt het onderzettertje van haar glas opeens heel interresant. "Deze brief...", zegt mijn vader aarzelijnd, "Deze brief is echt. Zweinstein is echt. Alles is echt. Weet je nog die keer dat je moeder je favoriete trui had verbrandt tijdens het strijken? Twee weken geleden? Je trok hem boos aan... De brandplek was weg. Weet je nog? Quirijne, je bent een heks." ik probeer hem uit te lachen, maar dat lukt niet. Die keer met die trui... Ik dacht dat mama hem snel had gemaakt ofzo. Ik had er in ieder geval niks achter gezocht. Maar nu... Ik bedenk me meer van dat soort situaties. Die keer dat Joshua met watervaste stift een snor bij me had getekend terwijl ik sliep. Ik was zo boos geweest... De dagen erna had Josh last gehad van vervroegde snorgroei, zoals mijn ouders het noemde. Ik kijk mijn vader aan. "Alles... Alles van deze brief... Is echt?" Hij knikte. Mijn moeder keek op. "Je oma... Was ook een heks. En je opa een tovenaar. Mijn vader en moeder. Ik werd geboren.... Ik werd groter... Maar ze kregen geen magie uit me. Ik was een snul. Iemand uit een volbloed toverfamilie zonder krachten." ik kan mijn oren niet geloven. Ik? Een heks? Mama huilt. Ik kijk haar aan. "En papa dan?" "Papa... Toen we trouwden heb ik hem alles over de tovenaarswereld verteld. Hij komt niet uit een tovenaarsgezin of wat dan ook. Toen werd jij geboren. Ik wist dat je misschien een heksje was." Het is stil. Joshua zit voor zich uit te staren met een frons op zijn gezicht. "Nou en!" roept hij ineens. "Het is nu Quins verjaardag! Dat waren we aan het vieren!" we lachen. Mama haalt de taart uit de koeling. En ondanks de spanning die er hangt is het best gezellig.