Rather be normal

HS13: Dalina...?

"Dalina!?" Ze draait geschrokken om. Als ze mij ziet, worden haar ogen groot. "Qui-qui-quirijne? Wat.... Wat doe jij hier?"  Ik glimlach. "Oh... Weddenschap. Wat... Wat doe JIJ hier!?" Dalina draait haar hoofd weer weg waardoor ik haar gezicht niet meer kan zien. "Ik... Ik kom hier gewoon graag."  Ze klinkt verdrietig. "Waarom?" Ik ga naast haar zitten. Er biggelt een traan over haar wang. "Ik... Dat kan ik niet zeggen." "Dal? We zijn toch vriendinnen?" Ik kijk haar vragend aan. Ze zucht even. "Ja, dat is ook zo. Maar... Dit kan ik aan niemand vertellen. En dus ook niet aan jou." Ik knik. Ja, oké, het doet pijn. Dat ze me niet vertrouwt. Maar... Het ligt haar echt heel gevoelig. Ik laat het maar zo. Opeens staat Dalina op. "Wat doe jij eigenlijk hier?" Ik sta ook op en we beginnen te lopen. "Oh... Een stomme Zwadderaar kwam naar ons, Safi, Austin en Ik, toe. Ze had een weddenschap met een klasgenoot, dat wij het verboden bos niet indurfden. Nou... Dat gingen we dus doen. Wij liepen dus zo het bos in... Opeens komt er een eehoorn naar ons toelopen! En hij liet zich helemaal aaien enzo, en..." Ik word onderbroken door Dalina. "Wat...!? Kwam de eenhoorn naar je toe? Hij liet je hem aaien?" "Eh... Ja. En opeens mocht ik op hem rijden." Dalina snakt naar adem. "Ja. En toen ging ik dus rijden, Safi en Austin gingen terug naar het kasteel. De eenhoorn bracht me hier naartoe." "Wauw.... Welke eenhoorn was het?" Ik loop naar de eenhoorn toe. Ik herken hem aan de roze pluk in zijn manen. "Deze." Dalina lacht. "Ja, dat dacht ik al. Dat is Tiramisu, nergens bang voor en een echte durfal." Ik kijk haar verbaasd aan. "Ja, ik kom hier heel vaak. Ik ken de eehoorns supergoed. Ze zijn als... Familie. Ik heb ze allemaal namen gegeven. Behalve die twee jonkies daar dan." Ze wijst naar twee piepkleine eenhoorns. "Die zijn net een week oud. Verzin jij anders een naam, ik heb gewoon geen inspiratie." Ik kijk om me heen. Ja, ik kan wel begrijpen dat ze geen inspiratie meer heeft. Zoveel eenhoorns. "Ehm... Die linkse... Ehm... Donut?" "Nee, zo heet die daar bij die boom al." Ik grinnik. "Ehm... Yoghurt?" Dalina lacht. "Top!" Ik grijns. "En dan heet die andere Kwark!" Ik denk dat Dalina nog gaat stikken, zo hard lacht ze. Nee echt serieus, ze is gewoon aan het huilen. "Kwark! En Yoghurt! Jaahahaha Jaa!!"  Ik sta er een beetje bij. Als ze eindelijk uitgelachen is, loopt ze naar Tiramisu toe. "Kom, Tira. Je mag weer even met Quirijne op je rug." Ze loopt weer naar mij toe en Tiramisu loopt braaf achter haar aan. "Hier, ga maar zitten. Ik ga even op LollyPop." Ze loopt naar een eenhoorn toe die de hele tijd al nieuwsgierig zat te kijken. Ze springt erop en dat doe ik ook. We lopen in stap het enorme weiland in. Na een paar minuten gaan we steeds harder. Ik hou stevig de manen van Tiramisu vast. Na ongeveer een halfuurtje genieten besluiten we weer terug te lopen. Dat is ook wel tijd, ik keek net op mijn horloge en zag dat het al half twee is. Na nog een halfuurtje zijn we ook terug bij de andere eenhoorns. We springen van onze paarden... Sorry, eenhoorns af. Ik aai Tiramisu nog even over zijn hals. Dalina roept me en samen lopen we het donkere bos weer in. "Weet jij de weg hier?" Dalina knikt. "Jep. Ik kom hier zo vaak..." "Hoe ben je achter de eenhoorns gekomen?" "Dat... Dat zijn mijn zaken!" Haar stem trilt. "Oh, oké. Dat je het weet... Ik ben er als je me nodig hebt, oké?" Ze knikt. Opeens huilt ze hard en slaat ze haar armen om me heen. "Oh, Quirijne... Het is... Het is zo erg! Als je zou weten... Als je zou weten wat... Als je zou weten wat er is! Je... je zou me nooit meer willen zien! Nooit meer! Je...  Je zal me smerig vinden! Want, ja, ik ben... Ik... Het is toch een beest! Wel goede beesten, maar... Oh! Wat zeg ik nou allemaal? Dat zal mijn vader nooit... Ik... Ach... Waarom is het zo moeilijk?" Dit alles zegt ze in top-tempo achter elkaar. Ondertussen zijn we het bos uit en lopen we op het pad wat naar het kasteel leidt. "Dalina? Wat is er dan?" Ze kijkt me vertwijfelend aan. "Ik... Ik kan het niet zeggen!" Ze rent opeens weg, zo naar het kasteel.