Rather be normal

HS19:Jammerende Jenny

Als ik wakker word, zie ik dat Dalina net naar beneden wilt gaan. "Heey, wat ga je doen?" "Effe naar Jenny. Ga je mee?" "Jenny?" "Jammerende Jenny. Die geest, die mijn familie is, weet je nog?" "Ojaa! Wacht even." Snel kleed ik me aan. Ik borstel mijn haar en loop achter Dalina aan, naar het toilet waar Jenny woont. Als we binnenkomen, komt ze gelijk op ons afzweven. "Hallo! Dalina! En vriendin van Dalina." Ze kijkt me onderschattend aan. Ik word er nerveus van. Dal neemt het voor me op. "Jen, dit is Quirijne. Ze is superaardig en ze zal je nooit expres kwetsen!" Jenny lijkt gerustgesteld. "Nou, hai dan. Ze steekt haar hand uit en steekt hem dwars door mijn hand heen. Mijn hand lijkt gelijk ijskoud. Maar Jenny trekt haar hand al terug. Haar brillenglazen glimmen. Waar zou ze dood aan zijn gegaan? Deze geest zou hooguit veertien zijn. Dus dat is jong. Maar ik ga het niet vragen. Ik kijk wel uit. Ik kijk rond. Ik vraag me echt af waarom ze nou in een toilet gaat wonen. Ik bedoel, het is een gigantisch gebouw met allemaal prachtige kamers, en Jenny kiest voor een toilet. Dit kan ik toch wel vragen? "Jenny, waarom woon je eigenlijk in een toilet?" Ze kijkt me aan. Het is even doodstil. "Omdat ik hier ben gestorven." "Oh. Mag ik..." Ik word onderbroken. "Vragen hoe ik ben gestorven? Dat wou je vragen hé?" Ik kijk schuldig naar mijn voeten. "Nou... Ik ben vermoord. Door een beest." Ik kijk op. "Een beest?" "Ja. Door een beest. Vlak voordat ik doodging... Ik zat op het toilet, in die daar." Ze wijst naar een wc-cabine. "Ik zat dus te huilen, want ik was gepest met mijn bril. Nou, opeens hoorde ik stemmen. Jongensstemmen. Ik wou zeggen dat ze weg moesten gaan. Ik deed de deur van de cabine open. Ik zag twee gloeiende gele ogen. En toen was ik dood." "Dood?" "Ja dat zeg ik toch. Het was een Basilisk." "Basilisk?" Dalina neemt het woord. "Een soort slang, Qui. Maar gigantisch. Gemiddeld zeven meter lang. Hij heeft hele giftige tanden, maar het gevaarlijkste is zijn blik. Als je in zijn ogen kijkt... Ben je op slag dood." ik ril. Gatverdepielekes. "Oh. Jenny, ik vind je echt heel moedig, dat je dit zo kan vertellen." Ze glimlacht. Ja echt, jammerende Jenny die glimlacht! Naar mij! "Dankje, Quirijne. Je bent precies zoald Dalina me vertelde. Attent, eerlijk en altijd positief over mensen." Ik word rood. "Nou... Bedankt!" We kletsen nog wat. Even later gaan we weer weg. De lessen beginnen bijna.