Rather be normal

HS14: Buitengesloten

De dagen daarna negeert Dalina me als het ware. Als ik mijn bed uitga, is ze al weg of slaapt ze nep. Als ik in de grote zaal naast haar ga zitten, zit ze opeens vol of knoopt ze opeens een langdradig gesprek aan met de buurman of buurvrouw die aan de andere kant van haar zit. In de leerlingenkamer zorgt ze dat ze zo ver mogelijk van me uit de buurt zit. Ik zou zo graag willen weten wat er is. Maar gelukkig heb ik Safi, Puck en Austin nog. We lopen naar de leerlingenkamer, we hebben net geluncht. Als ik ga zitten, zie ik net het uiteinde van Dalina's gewaad de meisjesslaapzaal in fladderen. Ik zucht. Safi legt een hand op mijn schouder. "Laat het gaan."  ik schud mijn hoofd. "Nee. Dalina is toch mijn vriendin?" Puck geeft me een bemoedigend klopje op mijn knie. "Jawel. Maar volgens mij is dat voorbij. Het is wel.. Eh... Duidelijk dat ze je hulp niet accepteert. Dat moet jij accepteren! Ze heeft je laten stikken. Dat is haar probleem, niet het jouwe." ik knik. Ze heeft gelijk, volkomen gelijk. Maar toch voelt het niet goed. Ik weet gewoon dat Dalina wel een goede vriendin is, al bewijst dit alles het tegendeel. Safi haalt haar hand van mijn schouder. Ze glimlacht. Ik grijns, een gifgroene kleur stroomt van haar hoofdhuid langzaam naar de puntjes van haar haar. Safi plukt er even aan. "Ah, groen!" Puck en ik liggen in een deuk, Austin kijkt verbaasd toe.       "Okay..?"  Nadat we uitgelachen zijn, pakt Austin zijn magische speelkaarten. Het is hetzelfde als gewoon kaarten, alleen moet je de kaarten besturen met je gedachtes. Best leuk. Halverwege het potje wordt er op mijn schouder getikt. Ik kijk om en kijk recht in het gezicht van Dalina. "Qui? Kan ik je even spreken?"  ik kijk de anderen vragend aan. Austin knikt.      "Sure." ik knik dankbaar. Dalina loopt voor me uit. We klimmen het portretgat uit. We lopen een poosje en op een gegeven moment loopt Dalina een toilet-ruimte in waar het bordje 'Defect'  voor hangt. Ik loop met twijfels naar binnen. "Sorry Quirijne. Ik... Ik kan het je nog steeds niet vertellen. Maar..  het spijt me echt dat ik je buitengesloten heb. Kan je me vergeven?"  ik knuffel haar. "Tuurlijk. Daar zijn vriendinnen voor."  ze glimlacht. "Geloof me, Qui, maar ooit zal je het weten. Maar nu nog niet." opnieuw knuffel ik haar. Opeens hoor ik een schelle stem achter me. "Ja hoor! Ga maar knuffelen in de ruimte waar Jenny is! Jenny die niet kan knuffelen! Jaa, plaag me maar!" ze kijkt me teleurgesteld aan. Dalina springt op. "Hoi Jen!" Ik kijk naar Jenny. Ze is best klein, mager, met een grote, ronde bril en twee staartjes in die over haar schouders hangen. Één ding; Ze zweeft boven de grond en is doorzichtig. Een geest. Jenny snuift en loopt dwars door de deur van een toilet heen. Dalina haalt haar schouders op en trekt me mee de badkamer uit. We lopen de gang door, trappen af en door verschillende gangen. "Wat...?"  "Dat jammerende Jenny. Geloof het of niet, maar ze is mijn familie." ik trek een wenkbrauw omhoog. "Wat!?"  "Ja. Ze had een broer, Thomas. Die Thomas is mijn opa."  "Is dat.." ik word onderbroken. "Nee, dat is niet mijn geheimpje." We zijn bij het portret van de dikke dame. Achter het portret zit de ingang van onze leerlingenkamer. "Wachtwoord?"  "Bezoarsap." de dikke dame knikt en het portret klapt open. We stappen de leerlingenkamer in.