Rather be normal

HS15: Abigail

De vakantie is voorbij. Eerlijk gezegd heb ik ook wel weer zin in de lessen. Ik stop bij het ontbijt net een groot stuk brood in mijn mond, als Professor Anderling opeens naar me toe komt lopen. "Mejuffrouw Mc. Fadell, zou ik u eventjes kunnen spreken?" ik knik. "Mjwa whur pwhowhshor. Whuth his wher?" Professor Anderling trekt een wenkbrauw op en kijkt me afkeurend aan. Ik slik snel door. "Excuses. Natuurlijk kan dat, Professor. Wat is het probleem?" "Ik zal het u vertellen, volgt u mij."  ik zwaai even snel naar mijn vrienden en loop dan achter Anderling aan. We lopen haar kantoortje binnen. Ze gaat achter haar Bureau zitten en gebaart dat ik tegenover haar moet gaan zitten. "Goed. Ik wou u dus wat vertellen. Heeft u ooit gehoord van Abigail Murphey?" ik schud mijn hoofd. Abigail Murphey? Nog nooit van gehoord. "Goed dan. Nou, Abigail is iets te laat achter haar krachten gekomen. Vanavond komt ze hier op school en wordt ze ingedeeld."  ik knik. "Oké. Wat heeft dat dan met mij de maken?"  Anderling glimlacht voorzichtig. "Het is je Nichtje, Quirijne."  Ik knip eventjes met mijn ogen. "Mijn... Mijn nichtje!?" "Ja, je hoorde het goed. Abigail is opgegroeid bij haar peetouders, haar eigen ouders zijn omgekomen bij de strijd tegen... Tegen... Tegen V-voldemort." ik knik. Ik had alle verhalen natuurlijk allang gehoord, van voldemort en Harry Potter. Zijn twee kleinkinderen zitten tenslotte hier op Zweinstein. "Dus... Abigail. Bedankt dat u me dit vertelt, professor. Ik ga dan maar naar de les, en..."  ik word onderbroken. "Ik was nog niet klaar."  ik ga weer zitten. "Abigail haar peetouders haten de magie. Ze verboden haar om hier naartoe te gaan. Abigail verzette zich en vertelde dat ze ging. Maar... Dat ging niet zomaar. Abigail is opgesloten en mishandeld."  ik kijk haar met grote ogen aan. Hoe kan ze hier zo luchtig over praten? "Hoe kan het dat ze nu toch komt?"  tot mijn verbazing krijgen Anderlings gerimpelde wangen een kleurtje. "Ehm.. We hebben ingebroken. Abigail meegenomen. Daar was ze wel blij mee, maar... Ehm... Ze is bang voor wat er gaat gebeuren. Extreem. Ze is zeer getalenteerd en heeft al aardig wat vermogen. Ik vroeg me af of jij haar misschien wilt steunen. Ik heb persoonlijk ook wel het vermoeden dat ze bij Griffoendor komt."  ik knik. Opeens heb ik een nichtje. Een nichtje die ook heks is!  "U kunt op me rekenen, professor."  Anderling glimlacht. Het valt me opeens op hoe verschrikkelijk oud ze eigenlijk al is. "Dat dacht ik al wel, Quirijne. Bedankt." ik knik, sta op en loop het kantoor uit. Ik loop puffend al de trappen op, het blokuur waarzeggerij is al ruim een kwartier bezig. Als ik de zolder instap, voel ik me gelijk goed. Ik hou van deze plek. De lerares, Demyana Chlophi, glimlacht als ze me ziet. Ze draagt vandaag een zwart gewaad met witte stippen. Echt gewoon nice. "Ga zitten, Quirijne. We zijn dromen aan het lezen. Ga maar bij je vrienden zitten, ik denk dat zij het je wel uit kunnen leggen."  ik knik en ga bij Safi zitten. Puck zit met Gilbert, een jongen uit ons jaar. Austin en Dalina vormen ook een tweetal. Ik kijk om me heen. Dit is zo'n heerlijk lokaal. Het is er lekker fris want er is altijd een ventilatorspreuk actief. De grond is van witte, zachte vloerbedekking. Het plafond is net als in de grote zaal betoverd waardoor je als het ware naar buiten kijkt. Overal hangen lange, dikke touwen en kettingen met schelpen. Je krijgt er echt een strandgevoel bij. Er staan her en der blauwe tafeltjes. Aan die tafeltjes staan allemaal kleine zandkleurige poefjes. Ik pak mijn boek waarzeggerij. Ik open het op de bladzijde die op het bord staat. Hoofdstuk vier; het ontcijferen van dromen. Ik blader even verder. Omg, dit hoofdstuk is echt gigantisch. Ik hoor Safi zuchten. "Goed... Quirijne, wat heb jij gedroomd vannacht?"  ik denk na. "Ehm.. Ik droomde dat ik mijn opa en oma ontmoette. Mijn tovernaars- opa en oma."  Safi knikt en bladert door de vele bladzijdes. Het duurt eventjes. "Aha! Hier is het! Ehm.. Je zal binnen nu en week een tot dan toe onbekend familielid tegen het lijf lopen." Hé, dat klopt! Abigail! Volgens de dromen van Safi zal haar zus binnenkort een grote fout ondergaan. "Maar ik heb helemaal geen zus." ik grinnik.

De rest van de dag gaat behoorlijk snel, opeens is het alweer etenstijd. Nadat iedereen zit, tikt Anderling met haar mes tegen haar glas. "Hallo, leerlingen. Zoals jullie zien, ligt de sorteerhoed hier." inderdaad, de hoed ligt op het krukje, net zoals de keer dat ik werd ingedeeld bij de verschillende afdelingen. "De hoed ligt hier, omdat we een nieuwe leerlinge krijgen. Haar krachten waren nog erg zwak en voor ons dus onvoldoende bewijs om haar een brief te sturen. Goed, haar krachten zijn er nu." intussentijd is er een zwartharig meisje op het krukje gaan zitten. "Murphey, Abigail." Anderling zet de hoed op haar hoofd. We horen hem zachtjes mompelen, maar kunnen hem niet verstaan. Na een poosje roept de hoed: "GRIFFOENDOR!"  Abigail glimlacht en springt van het krukje af. Ik zie dat Anderling haar wenkt. Ze zegt iets en wijst ondertussen naar mij. Ik zie Abigail knikken en richting mij toe lopen. Ze steekt haar hand uit. "Ehm... Abigail."  ik glimlach. "Quirijne."  ik keer me tot mijn vrienden. "Jongens, dit is Abigail, mijn nichtje." hun monden vallen open. "Je... Je nichtje?"  "Ehm... Ja. En ik help haar hier wennen dus ze zal wel vaker ook bij jullie zijn. Is dat een probleem?" ze schudden hun hoofd. Safi glimlacht. "Tuurlijk niet. Welkom, Abigail!" m'n kersverse nichtje glimlacht voorzichtig. "Dankjewel. Mooi haar heb je." Safi grijnst. "Goed. Dat is Safi, dat Puck, dat is Austin en dat is Dalina." Abigail knikt. Ik ga zitten en Puck schuift een stukje op zodat Abigail naast mij kan zitten. Als we zitten, verschijnt het eten op de schalen. "Wooh.."  Abigail kijkt verwonderd naar de schalen. Austin grinnikt. "Ja, dat is altijd. 's Avonds eet je met de hele school. 's Ochtends is het van half zeven tot schooltijd en 's middags van twaalf tot één." Abigail knikt.

Na het eten lopen we naar de leerlingenkamer, er wordt aan Abigail vanalles uitgelegd. In de slaapzaal staat er, tot onze verbazing, al een nieuw bed voor Abigail. Op het bed ligt een hutkoffer en een kattenbak. Abigail opent het luikje en er komt een klein, roodharig katje voorzichtig het hoekje omkijken. "Kom maar, Perkamentus!" Puck grinnikt. "Het hij Perkamentus? Naar Albus Perkamentus?"  Abigail knikt. "Ik kreeg van een vrouw met een karretje een soort van levende chocolade- kikker. Op de binnenkant stond een plaatje van een man met daaronder Albus Perkamentus." Ik knik, stap mijn bed in en slaap binnen tien minuten al.

Volgens mij is dit het langste hoofdstuk tot nu toe. Ik heb al 500 views en dat vind ik op zich best wel een goede prestatie! Xx