Rather be normal

HS7: Going to Hogwarts

Eindelijk is het zover! Vandaag ga ik voor het eerst naar school! En wat voor een school! Ik spring uit bed en stop de laatste dingen in mijn hutkoffer. Met moeite krijg ik hem dicht. Ik geef nog een uilensnack aan mijn uil, die ik uiteindelijk Yildiz heb genoemd. Oliver, mijn katje, zit nieuwsgierig over de bedrand te staren. "Hai Ol. We gaan zo! Heb jij er ook zo'n zin in?"  hij miauwt. Lachend aai ik hem tussen zijn oren. Papa komt mijn kamer binnen. "Hallo prinses. Kan ik je helpen?" ik kijk mijn vader dankbaar aan. "Graag. Krijg jij mijn hutkoffer naar beneden? Dan neem ik Yildiz en Oliver mee."  papa knikt en kreunend pakt hij de enorme koffer op.  "Sodeknetter! Wat heb jij daar allemaal ingepropt?"    "Schoolspullen." grijns ik.  "Jaja..."  hij loopt naar beneden. Ik stop Oliver in de reismand, pak ook Yildiz en loop voorzichtig de trap af. In de woonkamer zit Joshua Spongebob te kijken. Ik haat dat programma. "Hi Josh."  "Quin! Ga... Ga je weg vandaag?"  ik knik.  "Oh. We schrijven wel,hé?"  "Tuurlijk! Zo vaak mogelijk."  "oké."  ik ga aan tafel zitten en eet mijn boterham. "Quin?"  ik kijk op. "Ja?"  "ik ga je missen." ik glimlach. "Ik jou ook, Josh. Ik jou ook." Mama komt de kamer binnenlopen. "Ben je klaar, Qui?"  ik knik. "Goed. Pak je jas, dan gaan we. Joshua, jij ook." we pakken onze jassen en gaan de auto in. "Mama..."  "Ja, Josh?"  "Ik wil ook naar die school."  mama kijkt achterom.  "Ja... Ik wou dat ik er vroeger ook naar toe mocht! Maar ik kreeg geen brief. Omdat ik en snul was."  ik kijk haar vragend aan.  "Mam... Is er een kans dat Joshua ook naar Zweinstein mag?"  "Zeker. Net zo groot als jouw kans. En jij kreeg die kans. Misschien Joshua ook! Wie weet."  ik geef Joshua een high five.

Na twee uur zijn we eindelijk bij het station van Londen. Ik stap uit en haal mijn treinkaartje uit mijn jaszak. Als ik zie welk perron erop staat, kijk ik op. "Mam... Ik moet op... Op perron 9 3/4 zijn. Dat kan niet. Dat bestáát niet!"  mama kijkt me vrolijk aan. "Oh nee?" we lopen naar het station.  "Kijk. Zie je dat muurtje daar?" we staan op perron 9 en 10. Tussen de twee staat een soort muurtje. Ik knik. "Goed. Ren daar op af. Niet stoppen. Gewoon doorrennen. Dan kom je er vanzelf. Oké?"  ik knik, maar zo zeker ben ik niet. Moet ik me gewoon tegen die deur laten crashen? Blijkbaar ziet mam me twijfelen.  "Geloof me, het komt goed!"  ik kan mijn moeder toch wel vertrouwen? Ik ren op de muur af. En... En niks? Ik doe mijn ogen open. Ik zie een rode stoomtrein die vredig staat te ronken. Ik hoor mama, papa en Joshua ook door de muur heen komen. We knuffelen elkaar. Ik zal ze heel lang niet meer zien. Ik sjouw mijn koffers de trein in. Ik geef mijn gezin nog een kus. Dan sluiten de deuren en begint de zweinsteinexpress te rijden. Ik ga op zoek naar een lege couve.