Ceren Yılmaz o geceye kadar başına gelecek felaketi farkında bile değildi. Karşısındaki adamın ona ne yapacağını, ondan ne istediğini bilmiyordu. Bu işin sonunda onu ne bekliyordu bilmiyordu ve sadece korkuyordu. Bu adamı hayatında hiç görmemişti ve...
Elindeki neşteri ona yaklaşan kişilere savuruyordu.
"Ben deli değilim anlıyor musunuz?"
"Ceren sakin ol!"
Müge ona yaklaşmaya çalışırken neşteri hızlıca ona savurdu.
"Defol git buradan! Bebeğim öldü, orospu çocuğu abin babamı öldürdü! Şimdi o da yok! O da yok Müge! Abinde gitti! Abinde beni terk edip gitti!"
Ceren çığlıklar atarak yere, dizlerinin üzerine çöktü. Müge de yanına eğilip ona sıkıca sarıldı. İkisi de birbirinden güç almak istercesine sıkı sıkı birbirine bağlanmış hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.
***
"Müge gayet basit bir soru sordum."
"Ceren abimin öldüğünü biliyorsun. Neden bu kadar zaman sonra tekrar bunu yapıyorsun? Neden zorlukla iyileşmişken tekrar tekrar kendine acı çektiriyorsun?"
"Çünkü bana bir şey yolladı."
"Ceren o öldü."
"Daireme gel sana kanıtlayayım."
"Tamam yarım saate oradayım"
Ceren telefonu kapattı ve Hatice'yi arayıp görümcesinin de geleceğini söyledikten ve geldiklerinde onlarda duran yedek anahtarlarını kullanmalarını söyledikten sonra hızlıca duşa girdi. Kafasında tekrar tekrar o gece canlanıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ağlayarak Nedim'e babası için yalvarışları kulaklarında yankılanıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ve Nedim'in onu itip alevlerin ardında bıraktığı anlar...
Sertçe bütün vücudunu keseliyordu. Daha da zorlarsa resmen derisini soyacaktı. Kafasında bir gün daha belirdi.
---
Ceren evin içinde çınlayan bebek sesiyle başını tutmuş susması için içten içe yalvarıyordu. Hastaneden çıkalı 2 gün olmuştu bebeğini ve bütün her şeyini kaybedeli ise sadece 4 gündü.
