mr & mr

Found.

28

"Anlat Cihangir, sen de anlat ki artık acın bitsin."

Kuzey konuşma teklifinin ardından üstünü giyinmiş ve sabırla bir cevap beklemeye başlamıştı.

Cihangir'in hemen dökülmeyeceğini biliyordu, bu yüzden gardını sağlam aldı. Mesela konuşma davetine küçümseyen gözlerle bakmasına yenilmedi. Devrilen mavilerine, buruşmuş yüzüne aldanmadı.

"Acı çektiğimi mi düşünüyorsun? Gerçekten mi?"

Kuzey bu cümlelerin geleceğinden çok emindi, gardını korumasını sürdürdü. Yataktan kalkan adamın peşinden hızla kalktı ve kaçmak için açtığı kapıyı sertçe kapattı. Cihangir sertlik yüzünden hırsla soludu. Kapının aniden kapatılmasından korkmuştu. Beklemiyordu. Yeşil gözlere bütün öfkesiyle döndü.

"Düşünmüyorum Cihangir. Öyle olduğunu biliyorum."

Şimdi kapıya yaslanmış olan kumral adamdı. Bir saat önceki şehvet tamamen kaybolmuştu. Kuzey'in kapıyı kapattığı halde hâlâ üzerinde olan koluna karşı kaşlarını çattı.

Sert oynamak istiyorsa oynayabilirdi.

Ellerini göğsünün üzerinde birleştirdi, panikten kuruyan dudaklarını özgüvenini yerine getirmek istercesine yaladı.

"Hiçbir şey bildiğin yok senin."

"Yanılıyorsun."

Cihangir böyle bir tansiyonda kapı ile kocasının arasında kalmaktan hoşlanmamıştı. Onu itmeye çalıştı ancak Kuzey iki elini tek elinin arasına alıp bütün hareketini kesti.

Mavileri ateş almıştı. Dişlerini sıkarak, "Hemen ellerimi bırakıyorsun." Diye konuştu. Kuzey derin bir nefesle ellerini bırakmıştı ancak gitmesine izin vermedi. Ve aynı zamanda Cihangir'in tekrar itiraz etmesine de izin vermedi.

Direkt konuşmaya başladı.

"Lise arkadaşlarını sevmediğini söylediğin halde neden kartı aldın? Onlarla buluşmak mı istiyorsun? Çünkü istiyorsan sorun değil."

Cihangir şimdi bu geçmişini konuşacağız! saçmalığının nereden çıktığını anlamıştı.

Aptal kartı hiç almamalıydı.

Kartı almıştı çünkü hakkı olduğunu düşündü. Her şeyi yoluna koyduğunu, tüm yapılanlara rağmen ayakta kaldığını göstermek hakkıydı. Belki yemeklerini basar ve klasik güç gösterilerinden yapar diye düşünmüştü ancak sonrasında vazgeçti.

Vazgeçmesinin sebebi karışıktı.

Masada geçmişin rahatsız eden hayaletlerini gördüğünde güçlü kalabilir miydi kestiremiyordu. Gösteri yapacağım derken her şeyi berbat etmek kurduğu düzenini anında yıkardı. Düşünmek zorunda olduğu bir çocuğu vardı. Kaldıramayacağı hiçbir yükün altına giremezdi. Böyle bir konuda kumar oynamak istememişti.

"Arabamı mı karıştırdın?"

"İkimizin arabası."

"Biliyor musun eskiden, yani sen büyük hatalar yapmadan önce, kendime ait bir arabam vardı."

Kuzey birkaç saniye sinirle dudaklarını aralık bıraktı. Ne yaptığını biliyordu. Aklıyla oynuyordu. Gözlerini kısarak küstah surata iyice yaklaştı, dudaklarına fısıldadı.