Be With You

Kabter 2

Nakatulala lamang akong nakatingin sa kisame ng aking kwarto. Ilang oras na din akong naka-uwi pagkagaling sa hospital. Di ko malaman kung ano ba dapat ang aking maramdaman.

Ramdam ko ang patak ng aking luha sa parehong mata. Gusto kong umiyak, pero ayokong malaman ni mama na umiyak ako. Mapapansin n'ya at lagot ako sa kanya. She have a gentle smile but when she's mad, call for back up. I'm a little afraid at her at the same time comfortable.

I hear someone knocking, for sure it's mom. S'ya lang naman ang ganyan kumatok sa pinto. Pinahid ko ang aking mga luha, inayos ang sarili para di halatang umiyak.

While I look at the mirror I smile and make a wacky pose, felt cute might be forever. heh

"Sweetie, let's eat." rinig kong ani mom, she cooked? When I heard the word 'eat' I'm getting hungry. For sure the food is good.

"Sige ho," sabi ko pagkabukas ng pinto. My moms seems okay with that. But before I forgot, "Ma, do you have duty tonight?" I bit my lower lip. I didn't always ask a question like this, I hope she won't find it suspicious.

"None, why?" she asked back. I shook my head and smiles.

"Tara na, Ma." then I grab her arm and we both walk till we get in our dining room.

Nagsimula muna kaming magdasal bago kumain. 'Guide us in every challenges we face. All things are posible with you. Thank you.'

Nasa kalagitnaan kami nang pagkain nang magsalita si Mama. Bago pa man ako makasubong muli, napatigil sa hangin ang hawak-hawak kong kutsara na may kanin at ulam. Dahan-dahan kong nailunok ang aking kinakain. May nabubuo nang kaba sa akin dahil base sa kanyang tono nang pananalita. Malumanay at nag-iingat.

"I heard... pumunta kayo sa hospital, sa OB exactly." wika ni Mama at tinignan ako, yung tingin na nagtatanong ng bakit. Bakit ako pumunta doon at bakit hindi ko sinabi sa kanya. Kita at ramdam ko din base sa kanyang tingin na magkahalong disappointment at pag-aalala.

Sa pangalawang pagkakataon, di ko mapigilang tumulo ang aking mga nagbabayadyang luha. I look at her with fear, not because of her but because of the results.

"Ma... I'm sorry," Yung bigat na naramdaman ko kanina, mas lalong bumigat. Kung dati, my life is near the cliff but now I'm on the edge of it.

Pumasok ako nang may kabang nagbubuo sa 'king damdamin. I take a grip on Stefie's hand. I'm scared on what will be the outcome. She whispered at me 'Take a deep breath, just be calm.' I nervously smile at her.

I bit my lip when the OB doctor called my name.

"Mrs. Noriega?" patanong na wika ng doctor.

"Ah, Ms. lang ho." I crept a small smile at nahihiyang tumingin sa kanya.