Be With You

Kabter 9

"Is the food I made good?" I asked him after I swallowed the food. For today's lunch I made him, adobo and sinangag. I don't know why I made a sinangag from a freshly cook rice, it should be from last night's rice. 

He just nodded at me and continues to eat. This is the 3rd day to give him lunch and wala pa ding pinagbago sa ugali n'ya. Kung meron man, siguro yung lagi n'yang pagtanggap ng inaalok kong pagkain sa kanya. Nahahalata ko kasing di s'ya gaanong malaman pero di naman payat sadya lang na nararamdaman kong may di tama sa pisikal na anyo n'ya at alam ko namang alam n'ya 'yon.

I remember what happened last time when I offered him for the second time a lunch and that night where he visit my house and It is really a mystery to me where he found out the address. 

"Hey, remember last night?" tanong ko sa kanya at narinig ko naman ang kanyang pag-ubo. Wala akong makitang tubig sa paligid kaya naman hinagod ko na lang ang kanyang likod na may mahinang pagpalo. Ganun yung nakikita kong ginagawa e. 

Pero napabalikwas naman s'ya nang lumapat pa lang ang aking palad sa kanyang likod.

"Hoy hala! Bakit?" nanlalaking mata at gulat kong tanong sa kanya. Nahulog s'yang tuluyan sa kanyang upuan at yung pagkain n'yang hawak, natapon. 

'Sayang' ang nasabi ko na lang sa aking isip habang naawang nakatingin dun sa pagkain. Tignan kong muli s'ya at kita kong napahawak s'ya kanyang bandang likod, napapikit n'yang iniinda ang sakit.

Wala sabi-sabi ko s'yang hinawakan at itinayo kahit na pansin kong ayaw n'ya madikit ang kahit na anong balat ko sa kanyang damit, I just glared at him to make him stop and it for his sake. 

Ewan ko ba sa lalaking 'to. Ang dami na ng tanong na pumapasok sa 'king isipan at di ko na alam kung ano ang uunahin. Iniligpit ko na muna ang kalat na nagawa at nagpaalam sa kanya para mabanlawan ko yung mga gamit. 

Iniwan ko muna s'ya doon ng ilang minuto at bumalik din kalaunan. Nadatnan ko s'ya nakatayo malapit sa railing, nasa rooftop kami. It's Saturday and wala akong magawa sa bahay kay dinalhan ko s'ya ng lunch but I'm enjoying it kahit na pangatlong beses pa lang. 

Nakabulsa ang kanyang parehong kamay sa kanyang usot na coat at halata kong nakatingin s'ya sa malayo, tila ba't nag-iisip ng malamin. Nakita ko din s'ya napahinga ng malalim. 

Dahan-dahan ko s'yang nilapitan at tahimik akong tumabi malapit sa kanyang pwesto at napahawak sa railings.

Di ko na maalis sa isipan ko ang tanong na ito. "Bakit ka nahulog?" seryosong taning ko sa kanya at sa tingin ko dahilan naman iyon ng pagkagulat n'ya, nanaman. Para s'yang nakakita ng multo at napapikit pa habang napulok ito. Sinamaan ko naman s'ya ng tingin at inirapan.

I heard him cleared his throat. "Nagulat lang.." I scoff.

"Halata nga," mahinang aniya ko. Pero eto talaga yung tanong na gusto ko na masagot n'ya. Nakukuryoso ako e.

I slightly wet my lower lip, "So kagabi nga...." pagsisimula ko. Pansin ko sa peripheral vision ko na napa-ayos s'ya ng kanyang tayo. 

"Paano mo nalaman kung saan ako nakatira?" I squinted after I say those words, suspiciously looking at him. 

Naalala ko naman yung sinabi ni Mama sa 'kin kagabi, kung bakit sa tingin n'ya ay nadoon 'tong lalaking 'to.

"Sino 'yon? May gusto ba 'yon sa 'yo at hinintay ka pa talaga?" nagdududang tanong n'ya. 

Di naman lahat ng naghihintay gusto na yung tao, pwede bang simpleng naghintay lang? 

"I think he likes you,"

Isa pa 'yon. Hindi at imposibleng mangyari ang bagay na 'yan. I mean, oo hindi imposibleng magkagusto ang tao pero how can you say na gusto ka nung tao sa simpleng paghihintay lang? 

Wag mo sabihing..

"Stalker ba kita?" di ko makapaniwalang tanong sa kanya. His jaw drop on what I just said and I think he doesn't expect me to say that to him. 

It just that, I'm really curious at the same time surprised because he really made some time to just find my address on his busy schedule. He's a doctor and a typical doctor really has full schedule. I don't know..

Napapikit s'ya nang madiin at nagsimulang magsalita. "No," ang tanging sagot n'ya.

Ako nanaman ang napanganga at naubusan ng sasabihin pero isang kataga ang lumabas sa 'king bibig. 

"How did you know it then?" I firmly crossed my arms while looking at him intently.

"I just saw you entering that house when I'm driving to my house. And I didn't expect that you live in the same neighborhood too. That's it." he explained. "and... I'm not a stalker. I didn't even know you or like y..." he utter but his last words is not clear. 

Dahan-dahan naman akong napakalas sa 'king pagkakahalukipkip at napa-isip habang tinignan pa din s'ya ng mabuti. 

"So, ikaw yung bagong lipat na kakalipat lang nung nakaraang linggo?" gulat ko namang tanong sa kanya. Simple lamang s'yang napatango at napatingin sa kanyang orasan. 

Napansin kong napakagat s'ya sa kanyang labi at humarap sa 'kin na merong seryosong mukha na makikita. Nag-intay na lamang akong kanyang sasabihin. 

He lick his lower lip and said. "I need to go," to serious eyes to apologetic eyes real quick. I slowly nod and smile. 

"By the way," before he turn his back, he talk again. "Thank you for the food. You don't need to give me a lunch. I can handle, and you don't need too to come here every lunch. Again thank you." a small smile appeared on his lips after he say those words and finally turn his back at me. 

He left me, dumbfounded. 

My jaw drop. Speechless on his words. I can't think of any word how speechless I am right now. 

Tinanaw kong muli ang kanyang likod na nakaharap sa 'kin, glaring at his back while my tongue is at my inside cheek.

I scoff after he disappear in my sight and rolled my eyes. I irritatingly run my fingers on my hair and scoff for the second time, I can't believe he said that to me.

What is the reason why he didn't want it? like, is the food I made doesn't taste good? Omygoodness. I need a answer to my question. Why?

Tumingin muli ako sa daang tinahak n'ya, na-analyze ang gusto n'yang iparating. 

"Okay then," I said, calmly and firmly. "I won't come here ever again," kala mo naman kung sino s'ya and I also don't know why I'm doing this. 

'Psh'

____________________________________________________________________________________________:p