BİR YARALI GÜNLÜK

AFFET/ME

Sen kendini affetmezken bile affetmiştim seni ben ..

Sen düzeltmek adına hiçbir şey yapmazken bile,kendi hayatımdan çalıp senin hayatına katmıştım ben.
Senin hayatına sarmıştım,kendimi yok sayarcasına.

Pencere kenarına "sonra bırakırım" diye uğramadığın saksıdaki son fidandım ben.
ve pencere kenarına hiçbir zaman koyamadığın o saksıdaki son umut da ben..
Sonra okurum diye tozlu raflara bıraktığın son kitaptım ben aslında
Ve hiçbir zaman okuyamadığın o kitabın son sayfası da ben..
Kenarındaki bütün çiçekleri koparıp yürüdüğün yolda adım izlerini izleyen de bendim sadece
Ve başkalarını yürüttüğün o yolda başkalarının izinde yürüyemeye çalışan da ben.
Bütün kapıları yüzüne umursamazca kapattığın da bendim.
Ve o kapı eşiğinde avucunda hâlâ bütün "aceba"ları tutup bekleyen de ben.

Ben bana bıraktığın yüklerin ağırlığından yönünü bulamayan çaresiz bir yoldum galiba sadece yada nereye gideceğini bilemeyen garip bir yolcu..
Bilmiyorum..
ve bilmek istemeyeceğim o kadar çok şeyle yalnız bırakmıştın ki beni sen, bendeki seni hergün daha da yok ediyordun sanki.

Ben sen kendine güvenmezken bile sana güvenmiştim.
Sonucu hüsran olmamalıydı diyorum,
Ve olmasını istemeyeceğim o kadar çok acıya maruz bırakmıştın ki beni sen.
Ben seni bu yüzden bile affetmek istemiyordum.

Affedemiyorum..