BİR YARALI GÜNLÜK

KABULLEN KALBİM

Kabullenebilmenle başlıyor her şey..
Her şeyin farkında olup bazı şeyleri artık kabullenince bi tık daha azaldığını hissedebiliyorsun acının.
Belki her şeyi kabullendiğin vakit bütün acılarının da azaldığını hissedersin
Belki işte,
Zamanla..

Buda bir şey diyorsun kendine,hiç değilse süslü hayaller yerine acı gerçeklere sarıyorsun.
Acı ama gerçek..
Zamanla daha iyi anlıyorsun gerçekleştiğin ne kadar önemli olduğunu,kalbin birçok yalana maruz kalıp,hiç olmadığı hâlde oluyormuş gibi olan hislere kapıldığı zaman,görmek istediği her duygunun gerçekliğinin ne kadar önemli olduğunu anlıyor insan.
Hani artık sevilmemesi de o kadar yakmıyor canını
Ama seviyormuş gibi oluşları..
Bu hep en çok üzen şey oldu.

Bir insan sevmeyebilir,bir insan herkesi sevmek zorunda da değil zaten sevgi içten gelen bir duygudur.
ama içinde zerre duygu olmadığı hâlde karşısındaki insana bu şekilde yansıtması
Kırıcılığın en hat safhası..

Bir insanın duygularını kendi ihtiyaçlarına göre kullanmak..
Bir insanın zayıf noktası olduğunu bildiği hâlde merhametini kullanmak..
Her şeye göz yumuyor diye,sessizliğini kullanmak..
Bunlar için kullanılabilecek kötü kelimelere yazık diyor insan kendine.
Diline almak istemeyip sessizce uzaklaşmak istiyorsun herkesten.
İşte hâl böyle olunca,artık her şeyin farkına varıp bazı gerçekleri de kabullenince
Dile getirilenlere değil,hisse yansıtılanlara inanıyorsun sadece..

Umarım sizi duygularınıza küstürmeyecek insanlara denk gelirsiniz..