BİR YARALI GÜNLÜK

SESSİZLİK

Payıma düşen sessizlik olmuştu benim
Ben bilmeden..

Ben asırlarca sussaymışım diyorum suskunluğum asırlarca sorulmayacakmış gibi hissediyorum.
İnsan belki de anlatacaklarının hiçbir şey değiştirmeyeceğini bildiğinden böyle hissediyor yada içten bir dinleyeni olmadığını bildiğinden susmayı tercih ediyor.

Yoksa bir iç döküm hepimizi iyileştirmez miydi ?..

Bana ne zaman sorulmuştu ki hâlim
siz sorsaydınız ben anlatmaz mıydım
anlatacaklarımdan birşeyler değişmeyecekti belki yada değişecekti,bilmiyorum.
ama içim rahatlayacaktı enazından bunu biliyorum

İçime atmakla içim daralmazdı mesela..

Dile getirmek istediği her cümleyi sol tarafındaki sessizlikte bırakıyor insan,
Sol taraftında bırakılan enkazın altındaki sükunete sarılıyor sonra

Ve sonra ...

Sonrası pek de olmuyor açıkçası.
Devam ediyor her şey işte herkes bi şekilde yoluna bakıyor.
sen susuyorsun diye susmuyor bir dünya.
sorulmuyor nedeni,bilinmiyor nedeni..
üstelik buna sende alışıyorsun artık.

Ne garip değil mi ?

Ben sustum bazı şeyler düzelsin diye,sen beni suçladın ben sustum diye..

Hem ne demiş şair ;

'sessizliğini duymayan birine sevdanı verme.göynün incinir,uykuların ziyan olur'

...