BİR YARALI GÜNLÜK

BÜYÜK BEDEN SEVGİLER

Ve beni birazda sanırım farkında oluşlarım eksiltti benden..

Belki bilerek kanmalarım olmasaydı diyorum şu hüznümü 'bilmiyordum'lara, 'beklemiyordum'lara sığdırırdım
Ama ne acı ben hem biliyor,hemde her şeyi bekliyordum.
Başı kırgınlık kokmuş bir hikaye,ne kadar umutla bitebilirdi ki ya da hüzünle başlanmış bir hikayenin satır aralarına ne kadar umut doldurabilirdim ki
Doldurduğum umutlar senin bile bilemediklerin değil miydi senden bile sakındığım umudum nerde ki,
Meğer insanı en çok da bu üzermiş,meğer insanı bu hayatta en çok üzerine titrediği her şeyi günü gelince hatırlamayışı üzermiş.

Eksildik bir bir, birbirimizden eksildik,kendimizden eksildik bir hiç uğruna kaybettiklerimizden eksildik,hiç kimse bilmese bile hergün saklar umuduyla umut gönderdiğimiz gökyüzünden eksildik,ve daha...
Ve daha çok yitirmedik mi içimizdeki çocuğu,
En çok üzen biz olmadık mi içimizdeki çocuğu
Ona sevilmeden sevmeyi öğretmedik mi
Onu kırıldığı yerlerde kalmak mecburiyetinde hissettirmedik mi
Susmanın tek çözüm,çözümün hiçbir yaraya merhem olamadığını öğretmedik mi
En çok da biz üzmedik mi kendimizi,
Çok sevmekle düzeleceğini sanıp, bütün sevgimizi ziyan etmedik mi..

Bu hayatta bir insanı en çok kendisi üzer,yine en çok kendisi severmiş.yanlış insanlara sevgi sundun diye kendini en çok sen üzebiliyorsan,o insanları hayatından çıkartıp yine kendini en çok sen mutlu edebilirsin..

Sevgi her insana yakışmıyor, bazılarına bir beden hep büyük gelir..