BİR YARALI GÜNLÜK

GÖKYÜZÜNDE KAYBOLDUK

Hani sende kaldırıp kafanı gökyüzüne bakıyorsun demiştim ya,
sanırım yanılmışım..
Çünkü sadece kırgınlıklarını suskunluklarına saklayanlar bakardı göğe,ve iyileşmeyi dilerlerdi
çünkü hiçbir zaman iyileşemeyeceklerini bir tek onlar düşünürlerdi
Ama sen kırgınlıklarını her zaman umursamazlıklarına saklardın ve sen her zaman iyileşeceğini hissederdin çünkü sen her zaman birilerini harcarak iyileşeceğini zannederdin.

O işin öyle olmadığı görmen epey bir zaman aldı sanırım,ya da gerçekten aldı mı zamanını bilmiyorum.
sahi bir insanın duygularını sadece kendi yaralarını sarmak için kullanarak iyileşemeyeceğini öğrendin mi?
Ya da hâlâ ben miyim bazı şeyleri görmek istediği şekilde gören..

Sanırım bende hâlâ öğrenemedim..
Bir insanı ne yapsan da değiştiremeyeceğini,bir insanın ne yapsan da değişemeyeceğini öğrenemedim.
Hayat gözüyle birçok gerçeği öğrenmiş gibiyim belki ,belki fiilen fazla uzak,belki biraz da umursamaz gibi
Ama gönül gözümle göremedim hâlâ bazı gerçekleri..
Fiilen terkettiğim o yolları hâlâ bitiremedim içimde
Ve içim bundandır sanırım,biraz yorgun..

Biraz yorgun düşüncelerim,sabahlarım aydınlığını sonraki sabahlara bırakmış gibi,sevdiğim dizinin sonunu biliyor gibi,biliyor da hâlâ izlemeye devam ediyor gibiyim.
Nasıl desem her şey geçmiş gibi ama içimden bazı şeyler geçmemeye yeminliymiş gibi..

Bazı hisler,bazı öfkeler,yerini sessizliğe bırakmış kırgınlıklar,hiç dile gelmeyen içten içe döktürdüğün satırlar,her şey işte

Her şey hep hatırlanmaya yeminliymiş gibi..