BİR YARALI GÜNLÜK

YARALIYIZ GECEDEN

Çünkü yaram içerdeydi benim,
Çünkü hep içim dediklerimden yaralanmıştı içim.

İnsan her şeye bir çözüm buluyor,her beceremediği yoldan geri dönebiliyor,her yara gördüğü yerden kalkıp gidebiliyor da ,
peki ya gidemedikleri..
Peki ya gidemeyecek kadar içinde biriktirdiklerini,bile isteye bırakamadıklarını,onları nasıl affedebilirdi ki?
Hiçbir şeyi affedemeyecek kadar kırgın bile oluşunu farkedemeyen insanlara mı isyanın ?
Oysa biliyorsun, biliyorsun hiçbir şey bilemediklerini,bildiklerini bilmemezlikten geldiklerini çok iyi biliyorsun.

Benim hikayemin sayfalarına yaralar tam da bu nokta da bulaştı,ben tam da o gün büyüdüm,benim konduramadığım hareketleri bile isteye yapan insanlara ne yapsam da sevgiyi ögretemeyeceğimi öğrendiğim gün büyüdüm.çünkü bu böyleydi, çünkü seven insan hep biraz gerisinde gelirdi bu çiçekleri yolların,gerçekler diken gibi ayağına battığından,daha ne kadar gizleyebilirdin ki yüzündeki çaresizliği, dalıp dalıp gitmelerine bulabildin mi ki bir çözüm?
sen gülmeyi severdin,sahi en son ne zaman gerçekten güldün, yüzün tebessümünü ne zaman kavuşturdu samimiyete,en son ne zaman sıcak hissettirdi ellerin,ne zaman aydınlık bulaştı sabahlarına,akşamlar ne zaman sezen'ler dinletmedi,
sen ne zaman sen olduğu hatırladın yürekten sahiden?.

Sanırım yaralıyız geceden...
Sanırım birçoğumuz kaybettik bizi,
içimiz felaket de yüzümüz çiçek bahçesi,
Hâlâ durup birilerini güldürmek için debelenip durmaların nasıl da belli ediyor bunu,

Çok acı..
Tarifini unuttuğun duyguları hâlâ insanlara yaşatmak için çabalamak çok acı, gülmeyi unutup insanları güldürmek zorunda hissediyor oluşumuz çok acı,gökyüzünü seyredenlerle gökyüzünü kirletenlerin aynı göğe bakıyor oluşu çok acı..

Her gün aynı cümleleri kurup,her gün aynı cümleleri silmek çok acı..