Bazen hayatı bi süreliğine durdurup izliyorum şöyle bir camı hüzün tutmuş penceremden
İzliyorum kentine yalnızlık bulaşmış bu şehri..
Dilimin ucunda bir 'sezen' şarkışı,
Sol yanımda hüzünlü bir melodi..
Ve ben sıkılmadan sar başa yapıyorum her seferinde o şarkıyı.
Okuyorum geceden kalma iç dökümlerimi.
Her satır biraz yorgun,her yorgunluğun yolu hep bana çıkıyormuş gibi hissediyorum.
Sonra sesini kısıyorum müziğin,sesini kısmamla anıları azıtan o şarkının hiçbir şey değiştirmeyeceğini çok iyi bildiğim hâlde.
Hep öyle değil miydi zaten
Sonunun değişmeyeceğini bildiğin hâlde devam etmez miydin o şarkıyı dinlemeye ?
Devam ediyorum sonra izlemeye,kırgınlıklara tanık olmaya devam ediyorum.
Kıranların umarsızca adım atmalarına,kırılanları hep aynı noktada görmeye devam ediyorum.
Şahit olduğum masum yüreklerin incinmişliğini gördükçe de pencereyi sonsuza dek kapatmak istiyorum.
İyi olmayan şeyler bulaşmış gibi insanların yüreğine. Adına kötü bile diyemediğimiz şeyleri insanlar yüreklerinde nasıl da rahatça taşır hâle gelmişler.
Nasıl da umursamaz herkes..
Güzel şeylerden nasıl da uzaklaşmışız bir bir
Oysa bilirdik ki kötülük edenlerin elbet bir gün kötülük bulacağını.
Hiç gerek yokmuş yerini hiç'liğe bırakanların uğrunda bu denli savaşmaya.
Bu savaşı yüreğimin soğumasına rağmen hâtırı var diye devam ettirmeme hiç de gerek yokmuş..
Pencereni kapat ve izleme artık,izledikçe yüreğini kanatan hadiseleri..
Penceremi kapattım..
Her şey olması gerektiği gibi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR YARALI GÜNLÜK
RomanceÂdil olmayan hikayelerin başrolündeydim ben.. Ben bana bıraktığın enkazın altından kalkamayan 'BİR YARALI GÜNLÜK' Keyifli okumalar :)
