Olmadı gibi
Olamadık gibi..
Umutlarıma giderken,merdivenin son basamağında ayağım gerçeklere takılıp düşmüşüm gibi.
Düştüğüm yerde takılıp kalmış gibiyim.
ileriye bir adım bile atamayacak kadar yorgun,geriye dönüp gidemeyecek kadar kadar vefalı üstelik.
Bana ait bile olmayan bir şeyde bu kadar direnip kalmak vefa mı bilmiyorum ama öylece bırakıp gitmeyi istemek de dokunuyor insana.
Bilir misin bilmem ama vefa ağır yüktür,olmadığı hâlde sadık kalmak ağır yüktür,herkesin bir bir terk ettiği yolda hâlâ kalmaya çalışmak çok ağır bir yük..
Ama farkındayım da bir yandan.
Olan bitenin,gelip gidenin,kırıp sevenin,
her şeyin farkındayım yani.
Ve kabullendim çoktan 'beklemiyorum'ları terk etmeyi..
Herkesten her şeyi bekliyor,herkesin kirli yüzüyle hergün biraz daha tanışıyorum.
Böyle böyle öğreniyorum zaten büyümeyi.büyüdükçe güvenimden biraz kısıp insanlarla cüzi miktarda sohbet etmeyi.
Böyle öğrendim sevgime layık olabilmeleri için yanlış insanlara sevgi talep etmenin ne kadar yanlış olduğunu.güzel olan ve vazgeçemediğim şeyin aslında insanlar,beklentiler değil de yüreğimin olduğunu.
Kalbimi bunca kirli insana denk getirmeme rağmen hâlâ temiz tutan kendimle tek başıma mutlu olmayı da böyle öğrendim.
Çok sevsen de susman gerektiğini,o yerin sana ait olmadığını kabullenemesen de gitmen gerektiğini böyle öğreniyorsun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR YARALI GÜNLÜK
RomanceÂdil olmayan hikayelerin başrolündeydim ben.. Ben bana bıraktığın enkazın altından kalkamayan 'BİR YARALI GÜNLÜK' Keyifli okumalar :)
