"Joël...?" Vraag ik geschokt. "Nadia..." Zegt hij zachtjes terug. "Joël!" Ik val huilend van blijdschap om zijn hals. "Nadia, je hebt me gered..." Zegt Joël na een tijdje. "Hoe kan ik jou redden?" Vraag ik zacht met nog betraande ogen. Joël kijkt weg. "Joël, hoe heb ik jou gered dan?" Vraag ik nog een keer. "Tranen uit liefde..." Zegt hij zacht. Ik bloos, sta op, loop naar een boom toe en ga er tegen aan staan. Joël gaat overeind zitten. Ik zak huilend op de grond omdat ik verdrietig ben, maar ik weet niet waarom. Ik sla mijn vleugels om mij heen. Ik zit in een soort bol, een soort ei van mij eigen vleugels. Ik maak een kommetje van mijn handen, en vang mijn tranen op. Ik word plotseling enorm boos, en mijn tranen beginnen te borrelen. Er komt damp vanaf. In een no-time zijn mijn tranen weg, en vormt er een vlam in mijn handen. Ik schrik, en de vlam verdwijnt. Ik word moe, en steun op mijn armen op de grond. Er komen rare plantjes uit de grond gegroeid. Ik kijk verbaasd naar de plantjes hoe ze groeien. De plantjes worden bruin, en zakken in elkaar. Ik kijk verbaasd naar de verdorde plantjes en pak ereen op. Als ik het aanraak, word hij weer langzaam groen. Maar als ik hem loslaat, verdort het snel weer. het word koud, enorm koud. het waait, zonder dat ik weet hoe. de wind gaat weer liggen. ik zucht. ondanks dat het donker is in mijn "ei", is het tog licht... ik kijk om me heen, maar ik zie nergens waar het licht vandaan komt... langzaam vallen mijn oogleden dicht...
JE LEEST
vleugels
FanfictionNadia is een sociaal meisje van 14, ze heeft haar vader nooit gekend, en haar moeder is niet eens een grisha, dus die kan haar niet eens beschermen. Als ze erachter komt dat zij een Amjeiga is, stort haar wereld in elkaar. ze ontmoet een andere Amje...
