Nadia word wakker. Ligt ze in een bed? Ze wil overeind gaan zitten, maar ze zit vastgebonden. Ze voelt iets raars op haar rug. Ze kan niet normaal liggen. Twee bobbels? Nee, dat kan het niet zijn, geen vleugels. Ze probeert haar hoofd te draaien. Maar het doet zeer. Er zit iets op haar hoofd. Maar wat? Ze kan het niet zien. Alles doet zeer. Maar dan ook echt alles. Waar is ze? Zoveel vragen. Was Joël maar bij haar. Ze weet het niet zeker, ze vind hem leuk. Maar dan ook echt leuk. Maar wat willen die grisha's van hun? Als slaven maken ofzo? Ze wil het weten. Maar haar hoofd doet te veel zeer. Niet erin. Maar er boven. Maar hoe? Hoe kan haar hoofd boven haar hoofd zeer doen? En kloppen de vragen wel die ze stelt, in haar zelf? Mischien kan ze Joël bereiken in haar hoofd. Maar hoe doet ze dat? Normaal begint Joël met praten via de hersenen. Ik hoor een stem. "Joël?" Zeg ik zacht. "gelukkig, je leeft nog. De meeste Amjeiga's overleven deze plotselinge verschijnselen en groei niet." Ik voel een klauw achtige hand op mijn hand. Het doet zeer. "Auw" kreun ik zachtjes. Joël trekt snel zijn hand terug. Of is het Joël wel. Want als het Joël was, dan had hij wel via mijn hoofd gepraat. Maar waar had die stem het over? Welke plotselinge groei? Mischien steken mijn schouderbladen een beetje uit zoals altijd, een beetje hoofdpijn en last van mijn stuitje handen en ogen. Maar verder niks. Dat heb ik zo vaak. Tog? Het word weer die felle pijnlijke kleur zwart. Ik roep om hulp, maar er komt alleen een klein piepje uit mijn keel. "Nee, Nadia, ga niet weer weg. Niet alweer, alsjeblieft. Je sliep wel 2..." en verder hoorde ik de stem zijn zin niet afmaken. "Help me..."
JE LEEST
vleugels
FanficNadia is een sociaal meisje van 14, ze heeft haar vader nooit gekend, en haar moeder is niet eens een grisha, dus die kan haar niet eens beschermen. Als ze erachter komt dat zij een Amjeiga is, stort haar wereld in elkaar. ze ontmoet een andere Amje...
