vleugels

romantisch

Er brand achter in de eetzal een kaarsje. De vrouw is weg. Ze horen achter hun de deur open gaan en dan weer dicht, dan word de deur op slot gedaan. "Wat nu?" Vraagt Nadia een beetje bang. "We zijn in de val gelokt". Zegt Joël. Nadia loipt naar het kaarsje toe. Het kaarsje verlicht een tweepersoons tafel en er liggen 2 borden enzovoort. Alles voor twee personen. Nadia gaat maar zitten, niet wetend wat te doen. Komt naar haar toegelopen en gaat op de stoel tegenover haar zitten. "Niet schrikken hoor". Zegt Joël. "Waarvan?" vraag ik. En dan steekt hij zijn hand in het vlammetje van de kaars. Ik wilde zijn hand weg duwen maar Joël gaf mij een waarschuwende blik. Dus ik hield mijn handen maar thuis. Zijn hand vatte vlam, maar aan zij  gezicht te zien deed het geen pijn dus ik liet hem zijn gang gaan. Joël deed zijn andere hand boven zijn brandende hand en liet die hand ook branden. "Doe je oren maar eventjes dicht". Zij hij, ik wist niet waarom maar ik deed het maar tog. Joël klapte een keer heel hard in zijn handen en er kwam een enorme knal. De hele kamen werd verlicht. Er danste vlammetjes langs de ebbehout kleurige muur, zonder dat die in de fik kwam te staan. Het was een prachtig gezicht. Zoals we zagen was de tafel nog wat groter en lag er op een andere tafel allemaal eten. Joël ging naar de tafel met eten om te kijken wat er allemaal lag. "Wil je ook wat?" "Nee dankje". "Toe nou, kom eens kijken wat er allemaal ligt. Er ligt ook veel vis". Hij kijkt me aan en lacht. Arg hij heeft alweer mijn gedachten lopen lezen. 'Ja dat heb ik'. Hoor ik in mijn hoofd. 'Stop ermee!' zeg ik terug in mijn hoofd. 'Waarom?' krijg ik weer binnen 'Wacht, lees ik nu jou gedachten?' vraag ik terug. 'Hee ja!' Joël kijkt sirrieus. "Nu komt het". Zegt Joël. "Wat komt?" Ik krijg opeens een stekende pijn in mijn schouderbladen en hoofd, ik word verblind door iets. Het is zwart maar zo licht als wat. Mijn ogen doen zeer. Mijn handen jeuken. Alles doet zeer. Ik zak in elkaar. Alles word zwart...