vleugels

sascha

Ik zet een stap achteruit. Ik hoor aan de stem dat het een meisje is. Maar hoe in godsnaam kent zij mij?! De gedaante komt uit de schaduw. Het meisje lijkt een beetje op mij, lang woest kastanje bruin haar, lange benen, kort boven lichaam, en felgroene ogen. Maar het aller raarste vind ik tog, ze is ook een amjeigo. Ze heeft pikzwarte vleugels, die glanzen in het ligt. Haar hoorns zijn gigantisch lang, en haar staart is ook enorm lang. Ik zet nog een stap achteruit. "Je hoeft niet bang te zijn hoor gekkie." Zecht ze met een big-smile. "Ik ben net zoals jou." "Hoe ken jij mij?" onderbreek ik haar. "Wat? Weet je niet meer wie ik ben...?" "Nee natuurlijk niet! Je staat ineens tegen die boom en zegt mijn naam! Hoe moet ik dan weten wie je bent?!" het meisje kijkt verdrietig met tranen in haar ogen, en bezorgd tegelijk. "Ik ben je zusje, Sascha...." Ze barst in huilen uit, en valt op haar kniëen. Wat? Heb ik een zusje?! Ik ren naar haar toe. Ik ga op mijn kniëen tegenover haar zitten, en duw haar hoofd omhoog zodat ze mij wel moet aankijken. "ben jij echt mijn zusje?" Ze knikt.

Flashback
Oke Nadia jij moet tellen!
Okee! 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10! Wie niet weg is is gezien, ik kom!
Sascha waar beeeeen je? Geef is een geluuuuiiidje!
Geen reactie
Saaaaaascha! Geef nou een geluidje!
Weer geen reactie.
Sascha! Dit is niet leuk meer, geef nu een geluidje!....
2 dagen later...
Sorry, uw dochter kan echt niet gevonden worden. Wij geven de zoektocht op. Gecondoleert...

"Sascha! Ik herrinner het mij weer!" Ik sla mijn arm om haar heen. Daar zitten we dan, samen, 2 zusjes, uit te huilen. "Nadia?..." Ik hoor Joël. Ik kijk richting de boom, en dan weer naar Sascha. "Kom mee." zeg ik tegen Sascha. Sascha staat op en houd mijn hand vast. Samen vliegen we de boom in. Ik ie dat Joël zijn ogen open heeft. Ik ren op hem af, en knuffel hem bijna dood. "Au." "Oh sorry." Ik kijk naar Sascha die Joël bang aankijkt. "Zeg, Sascha, zo erg is hij nou ook weer niet hoor, gekkie." Ze krijgt een glimlach op haar gezicht en loopt naar Joël en mij toe. Ik kijk Joël weer aan, maar ik schrik. Zijn irrissen zijn wit, heel erg wit. Ik til Joël op, en neem hem mee naar het 'bad' dat ik gemaakt had. Ik doe Joëls shirt uit en leg hem in het bad. Hij heeft een six-pack! Schaam je Nadia, schaam je! Zeg ik tegen mijzelf. Ik kijk naar Sascha die vrolijk toekijkt. Joël heeft in die tijd nogsteeds niet geknippert, en blijft mij naar aanstaren met zijn fel witte ogen. Ik pak de bloemen die ik een eindje verderop heb laten vallen, en leg ze bij Joël in bad. Het water is op de een of andere manier warm geworden. Ik leg de bloemen erin, en het geeft een sissend geluid. Je ziet onder water oranje en roze kleuren dansen op Joëls huid. Joël sluit zijn ogen, maar zijn adem stokt...