Pain In My Heart

14

Chapter 14

I was escorted to our room by Ivy. I cried and covered myself with a blanket as soon as I sat down on the bed. I'm perplexed by him. I'm not sure why he would say that after confessing. I'm not saying I want us to start dating right immediately, I'm simply disappointed that he seems to have ignored my confession.

"Sinabi nang 'wag ka nang umiyak, eh!" Inis na sabi ni Ivy nang marinig na umiiyak pa 'rin ako. Humikbi lang ako at napahigpit ang hawak ko sa kumot.

"Hayaan mo, titigil 'din 'yan." Kalmadong Sabi ni Sav kay Ivy.

Tingin ko ay nasa kama siya at nakaupo, habang si Ivy naman ay nasa harapan ng kama ko.

Umalis si Ivy at lumabas. Maya-maya narinig ko ang malalim na paghinga ni Sav at maya-maya habang malalim ang iniisip ko ay nakatulog na 'rin ako.

Nagising ako ng madaling araw dahil sa lamig. Tumayo ako at hininaan ang aircon pero napag-desisyunan ko 'ring  pumunta saglit sa balcony. Tulog na 'rin si Ivy. Niyakap ko ang sarili ko nang makalabas ako ng balcony dahil sa lamig ng hangin.

"Bakit gising ka pa?" Biglang sulpot ni Sav. 

Tumabi siya sa akin. 

"Wala, nagising lang ako. Hindi na ako makatulog." Sagot ko. 

"I was the one who told Tita about your condition." Biglang sabi ni Sav. 

Sa kaniya ko lang kasi sinabi na pakiramdam ko lumalala na ang sakit ko. Sabi ko huwag niyang sabihin ung kanino dahil ayaw ko silang mag-alala sa akin. Pero sinabi niya  ata. 

I told her na ayaw 'kong ganoon ang tingin sa akin ng mga tao. They will just be worried about me. They'll just... pity me. 

Tinignan ko siya. "B-Bakit mo sinabi, Sav?" Naiiyak na tanong ko. "I told you not to tell anyone about it. Tapos ano na namang gagawin ni Mama kapag nalaman 'yon? Tatawagan na naman niya si Papa?" Naiiyak 'kong sabi. "Sav, ayaw 'kong makita 'yon! Ayaw ko 'ring makita na halos magmakaawa doon si Mama!" 

"I'm sorry, Zia. Pero kailangan malaman ni Tita para alam ang gagawin kung sakaling may mangyari. I know how badly you don't want to see your father, pero they deserve to know. Nag-aalala lang ako sa 'yo."

"No. Can't you just understand me, Sav?" Naiiyak na sabi ko habang nakatingin sa kaniya. She look too worried. 

"I understand you, Zia-"

"Then why?!"  Mahinang sigaw ko. "I asked for a favor. You promised. But you broke it." Halos bulong ko sa kaniya. 

"Zia..." 

"Hindi mo alam kung gaano kahirap sa akin na makita si Mama noon sa ganoong sitwasyon, Sav. It's hurting me. So much."

***

"Zia! Zia, are you okay?" Tanong ni Mama at kinarga ako. 

Sobrang nahihirapan ako huminga. Naglalaro lang ako kanina sa garden nang bigla akong atakihin. Napapapikit na ako sa hirap ng paghinga habang tinakbo ako ni Mama papasok ng kotse. Allyson was crying inside the house but Bri was holding her. 

Hindi ko alam kung paano kami nakarating kaagad ng hospital noon. Nakita ko na lang ang sarili ko na nakahiga sa kama at nilalagyan nila ng kung ano. They put oxygen in my house and I am so thankful dahil nakahinga ako kahit kaunti. 

I saw Mom crying while looking at me in that situation. Naiyak na naman ako. Alam ko kung gaano kasakit sa kaniya ang makita akong ganito pero wala akong magawa. Hangga't kaya ko, lalaban ako para sa kaniya. Dahil ayaw 'kong makita siyang ganito.