Pain In My Heart

26

Chapter 26

Nakatingin lang kami sa isa't isa habang naglalakad papunta sa dance floor. Nang naka-pwesto na kami ay nag-iba na ang kanta.

(now playing- best part by daniel caesar and h.e.r)

He hold me in the waist and pull me closer to him. Tuloy-tuloy ang agos ng luha ko habang nakatingin sa mga mata niya. Ipinatong ko sa batok niya ang dalawang braso ko. He wiped my tears using his thumb and caressed my face.

We started to stepped our feet at sumabay sa pagsayaw ng iba.

"I said, don't cry." Bulong niya.

Mas lalo lang akong napaiyak sa sinabi niya. I miss his voice. I miss his presence. I miss his hug, his kisses. I miss him. Hindi ko alam pero, wala akong maramdamang kahit katiting na galit sa kaniya ngayon. What I just feel is I miss him. I miss him very much.

Kahit ngayon lang, hayaan niyong sundin ko muna ang gusto ko.

Hindi lang naman dahil nasaktan ako kaya ko siya pinapalayo. Pinapalayo ko siya kasi kailangan. Dahil alam kong masasaktan lang siya. Masasaktan ko siya. Kailangan ko siyang iwan dahil alam kong iiwan ko 'rin naman siya sa huli.

Kailangan kong isakripisyo ang puso ko para hindi siya masaktan. I learned that you should not always follow your heart, because when you choose your heart, when you choose to love, there's always one person who will be hurt.

Ipinatong ko ang noo ko sa balikat niya. Hindi pa 'rin tumitigil ang pag-agos ng luha ko. Pakiramdam ko ang bigat bigat ng katawan ko. Sigurado ako, sa ginagawa ko ngayon, pagsisisihan ko 'to bukas. Lasing lang ako kaya ko 'to nagagawa.

We danced and as I looked at him I saw his eyes become reddish. He's gonna cry but he's stopping himself. We just looked at each other's eyes. Nilagay niya sa bandang tenga ko ang mukha niya.

"I'm sorry...." Bulong niya. Tuluyan nang bumagsak sa balikat ko ang mukha niya.

Hindi ako nagsalita. Wala akong sinabi kahit isa. Ayokong magsalita. Inangat niya ang ulo ko at tumingin sa'kin. He held my chin and I closed my eyes feeling his warmth.

Tinignan ko lang siya habang patuloy na tumutulo ang luha ko. He kissed me in the forehead. Napapikit ako. And when our eyes met again, he came closer. Our lips met.

I just closed my eyes. He moved his lips and tried to part my lips. I opened my mouth and kissed him back. I miss this so much.

We kissed for a minute. Nang matauhan ay lumayo ako sa kaniya at naitulak siya.

Para akong timang na nakatingin sa kaniya ng gulat. He looked at me as if he expected that this would be my reaction.

Hinakbang ko ang paa ko patalikod. Umatras ako. Tumakbo na ako ng tuluyan. Hindi ko alam kung saan ako pupunta.

Sa kaka-takbo ko ay hindi ko namalayan na narating ko na ang labas ng venue. Tumawid ako sa kabilang kalsada.

Nang makatawid ay bigla na lang akong napaupo sa lupa. Napasabunot ako sa buhok ko.

Naiinis ako sa sarili ko. Aminado akong na-miss ko siya, pero bwisit, sana man lang napigilan ko ang sarili ko. Aasa na naman siya. Iisipin niya na may pag-asa na naman siya. I don't want him to think that there's a chance, that there's still a chance. I need to leave him or I will just hurt him.

Nakarinig ako ng tumatakbo pero hindi ko inangat ang ulo ko.

"Zia..." He called

Damn! Napatayo ako nang marinig ang boses niya. Tinignan ko siya ng mariin.