=||=
Jeon Jungkook'un büyükannesinin ona bıraktığı mirasa sahip olabilmesinin tek yolu, onun vasiyetini yerine getirererek çocukluk aşkı ile evlenmesidir. Ancak Jungkook, çocukluk aşkıyla ilgili büyük bir talihsizlikle karşı karşıya kalır.
=||=
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*******
Pekala, sahte ayrılığımızın neredeyse üçüncü haftasını bitirmek üzereydik ve ben git gide yaşayan bir stres topuna dönüşüyordum.
Son anda aklıma gelip yürüttüğüm Jungkook'un kazağı ve çamaşırı olmasaydı şimdiye kadar çoktan delirmiş olabilirdim.
Kafama göre ona mesaj atamıyor veya onu arayamıyordum çünkü ne zaman ne yapacağını bilemezdim.
Numaramı adımla kaydetmemiş olsa bile bu riski alamıyordum.
Bu konuda onunla anlaşmıştık, o müsait oldukça yazacaktı ancak ben her ihtimale karşılık ona mesaj atmak yerine onun beni aramasını bekleyecektim.
Bu gün de, onunla geçen geceden beri hiç konuşamadığımız için huzursuzdum.
Son zamanlarda babası ve abisiyle şirkete gidiyordu ve belli ki dünden beri konuşmayı bırakın, uyumak için odasına geçtiği zaman dahi bana mesaj bile atamayacak kadar yorulmuş olmalıydı.
Bunun onu ne hale getirdiğini düşündükçe delirecek gibi oluyordum.
Geldiği zaman, beni bıraktığından daha hafif bulursa çok kızacağına emin olduğum için, öğün atlamamak adına kendimi zorluyordum ama bazen sırf o yok diye içimden su bile içmek gelmiyordu.
İlk yapacağı şeyin beni kaldırıp ağırlığıma bakmak olacağını bildiğimden, buna dikkat etmeye çalışıyordum.
Şimdi de çok büyük bir şey becermişim gibi kendi yaptığım çilekli milkshake'in son yudumunu da gururla hüpletirken, Netflix'te izlediğim anime birden bire durmuş, telefonum çalmaya başlamış ve ben elimdeki bardağı fırlatır gibi masanın üzerine bırakmıştım.
Canım sevgilimin, onu özlediğimi hissettiği için kendine bir alan yaratıp beni aradığını düşünürken, ekranda C.S.D yazısını görmemle birlikte moralim bozulmuş ve ona karşı olan sinir katsayım artmıştı.
Ben de sinirimi dökmek için, az kalsın kapatacağım aramayı son anda cevaplamaya karar verdim.
"Evet?"
"Vante! Mon Dieu! Haftalar oldu, sen iyi misin?"
Endişeli gelen sesine karşılık kaşlarım hafif çatılsa bile sinirim daha ağır basıyordu.
