=||=
Jeon Jungkook'un büyükannesinin ona bıraktığı mirasa sahip olabilmesinin tek yolu, onun vasiyetini yerine getirererek çocukluk aşkı ile evlenmesidir. Ancak Jungkook, çocukluk aşkıyla ilgili büyük bir talihsizlikle karşı karşıya kalır.
=||=
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*******
Kumsal, çocukluğumun cenneti ve çocukluğumun mezarlığıydı. Güzel anılarımın kötü olanlar tarafından kirletildiği bu yer, çocukluk acılarımın baş köşesi oluvermişti.
Sessiz olduğum halde, istemeye engel olamadığımşeylere karşı, uslu durmak için yediğimdayaklardan daha çok acıtıyordu canımı. Hayal kuruyor, o hayalin acısını yaşıyordum.
Şimdi nerede olduğum, kiminle olduğum, ne olduğum, ne olacağım bütün önemini yitiriyordu. Çünkü sağlam duran 'ben'in aksine çocukluğumda halâ acıyan bir şeyler vardı.
Çözememiştim ve çözemeyecektim bu acıyı. Kendi çocukluğumu kurtaramamış, çabucak büyüyerek onu görmezden gelmiştim. Kendime yaptığım en büyük kötülük bu olmuştu belki de, büyümek.
Bu yüzden tırmalıyodu içimi küçük Jungkook, canı yanıyordu ve görmezden gelinmektenusanmıştı artık. Küçük bir çocuk olan içim, yaşlı bir adam gibi huzursuzdu. Hala yaşıyor ve beni yaşatıyordu ama artık bıkmıştı görmezden gelinmekten. Benden, onu içimde bastırmamdanusanmıştı.
Bir çocuğu görmezden gelirseniz iki ihtimal gerçekleşir; ya sessizce söner, ya da bombalardan çok, ama çok daha güçlü patlar. Düşünceniz ne olursa olsun birincisi, ikincisindençok daha kötü sonuçlar doğururabilir.
Bir çocuk sesini yükseltirse bir şeylerin düzeleceğine dair bir inancı var demektir. Bağırır, dikkat çeker, anlatır. Görmezden gelmeyin. Bağıran bir çocuğu görmezden gelirseniz o çocuk da söner.
Peki sönünce ne mi olur?
Sönmüş bir çocuk, inancını kaybetmiş bir çocuktur. Vücudunun yetişkin olmasını bekleyen bir kabuktan ibarettir yalnızca. Dünyaya dair hiçbir umudu kalmamaıştır. Yetişkinlerinbeceremeyeceği kadar büyük bir umut ve inanç besleyen çocukların sönüp gitmesi de bu yüzden korkunçtur.
Onlar bile inanmazsa, kim inanacaktı? Bir şeylerin düzeleceğine dair en büyük umutları besleyen çocukların bile umudunun kesildiği bir dünya, çok da fazla ayakta kalamazdı.
