=||=
Jeon Jungkook'un büyükannesinin ona bıraktığı mirasa sahip olabilmesinin tek yolu, onun vasiyetini yerine getirererek çocukluk aşkı ile evlenmesidir. Ancak Jungkook, çocukluk aşkıyla ilgili büyük bir talihsizlikle karşı karşıya kalır.
=||=
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*******
Hayatımızda kimi zaman fark ettiğimiz, kimi zaman da varlığından bir haber olduğumuz bazı huylar ve alışkanlıklar vardır.
Uyuduğum yatakta duvarın sol tarafta olması, çilekli sütü muzlu sütle karıştırmadan içememem, yaz ya da kış fark etmeksizin atletgiymeden dışarı çıkamamam, saçlarımla oynayıp arkasını kabarık tutmaya çalışmam, sürekli olarak dilimi dudaklarımda dolaştırmam, bazı ses tonlarının bende, çığlık atmak isteyeceğim kadar sinir bozucu bir etki bırakması, ekmeği, kenarlarını ayırarak yemem ve yemek yerken istemeden ağzımı şapırdatmam bunlardan bazılarıydı.
Jeon Jungkook ise bütün bunların üzerinde duruyordu.
O bir alışkanlıktan çok, yaşamamı destekleyen temel bir ihtiyaç gibiydi ve söz konusu o olduğunda bütün alışkanlıklarım bir bir ayaklarımın altında eziliyordu.
Artık duvarın solunda değil, onun solunda uyuyordum. Çilekli sütümün yanındaki muzlu sütü ona veriyordum, üşümemek için atlet giymeye değil, onun kollarına ihtiyaç duyuyordum. Saçlarımın kabarık veya düz olmasını umursamıyor, o sevdiği sürece nasıl olduklarıyla ilgilenmiyordum. Dilim artık kendi dudaklarımı değil, onun dudaklarını arıyordu. Ben artık kimsenin sesiyle ilgilenmiyor, yalnızca onun sesini duymak istiyordum. Yemek yerken ağzımı şapırdatmamın, diğer insanlara nazaran tatlı olduğunu söylediği için bunu da düzeltmeye çalışmıyordum artık.
şte bunlar, düşündükçe fark edilecek şeylerdi.
Jeon Jungkook, neredeyse bütün alışkanlıklarımın yönünü değiştirmiş ve hayatımın merkezi oluvermişti.
Her şey oydu, benim her şeyim ondan ibaretti.
O bana bakınca hakkımda ne düşünüyor ve nasıl hissediyor tam olarak bilmiyordum, sorsam bile bana bunun cevabını tam olarak vereceğini sanmıyordum.
Ama ben yalnızca ona bakınca nefes alabiliyordum.
Bu yüzden onu kaybetme korkusu, aynı zamanda hem karanlık, hem de nefes alamama korkusu gibiydi ve ben karanlıktan da, nefes alamamaktan da çok korkuyordum.
İnkar etmiyorum; ona karşı duran her şeyde, bir koruma duvarı gibi onu sarmalayacak kadar kuvvetli ve herkese başkaldıracak kadar güçlüydüm. Ancak söz konusu o olduğunda korkak aptalın tekiydim.
Ancak ben onu yıkmaktan korktuğum ve yıktığımı düşündüğüm her ana karşılık, ilişkimiz konusunda çelikten bir duvar gibi sağlam olduğunu görüyordum. Bazen de bana olan sevgisini benden bile korumayı nasıl başardığını idrak etmekte zorlanıyordum.
Gözünde, beni koyduğu mertebenin tamamen yıkılacağını sandığım her an, o beni çok daha yükseklere taşıyor ve gerçekten de bazen bana kim olduğumu dahi sorgulatıyordu.
