=||=
Jeon Jungkook'un büyükannesinin ona bıraktığı mirasa sahip olabilmesinin tek yolu, onun vasiyetini yerine getirererek çocukluk aşkı ile evlenmesidir. Ancak Jungkook, çocukluk aşkıyla ilgili büyük bir talihsizlikle karşı karşıya kalır.
=||=
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Not: Bölümü kontrol etmeden atıyorum, bir sorun varsa kısa zamanda düzenleyeceğim. 💜
*******
"Yeontan sakin ol oğlum. Ah!"
Yeontan'ı unuttuğumuz için Taehyung kafasını koparmamı istemişti. Kalın kafalı olduğu için kendisi yapamazmış. Ama bana gerek kalmamıştı çünkü Yeontan onu önce yalamış şimdi de durmadan ısırmaya çalışıyordu.
"Orospu baban seni unuttu oğlum, hakkındır ısır tabi."
"Kendine şöyle söylemesene."
Yeontan bana katılır gibi yüksek sesle havlarken, Taehyung'un üstünde bir yerlere tırmanma çalışmalarına devam ediyordu. Yoongi Hyung yeterince yorulmamış gibi bir de gidip Yeontan'ı bize getirmekle uğraşmıştı.
"Ben artık gidiyorum, volkanik dağa dönüşmesini engellemem gereken biri var."
Ona teşekkürler ederek uğurladıktan sonra kapıyı kapattım ve yerde(!) güreşmeye devam eden çatlaklara baktım.
Taehyung fazla sıkı sarılarak hayvancağıza çığlık attırıp duruyordu, Yeontan'da kuyruğunu heyecanla sallaya sallaya dişlerini ona geçirmeye çalışıyordu.
Çok tatlılardı.
Onları biraz kendi haline bırakarak çantalarımızı yukarı götürdüm. Banyoya girip, avukatın verdiği kutuyu bir kenara ayırarak çantanın içinde ne varsa hepsini çamaşır sepetine attım ve ellerimi yıkadıktan sonra kutuyu alarak odamıza doğru ilerledim.
Odaya girdiğim an, etrafın bıraktığımız gibi olmadığını fark ederek çevreye bakındım. Her yer temiz ve düzenli görünüyordu. Oysa ki burayı bir hayli dağınık bıraktığıma emindim. Yatağın karşı duvarındaki büyük aynalı masanın üzerinde kırık parfümler vardı ve yatak örtüsü karman çormandı. Taehyung burayı güzelce dağıtmıştı ancak şimdi o dağınıklıktan eser yoktu.
Deliriyor muydum ben?
Aynanın üzerinde asılı duran kağıt dikkatimi çekerken oraya doğru giderek yapışkan kağıdı boştaki elime aldım.
"Yerleri silmeye vaktim olmadı-J"
Jimin'e sonradan teşekkür etmeyi aklıma kazıyarak kendimi yatağa bıraktım. Bu coşkulu aile hezeyanında güme gitmeyen tek kişiydi o. İyi ki de öyleydi. Ben uyurken annemi ve babamı nasıl def ettiğini anlatmıştı bana. İnseong'un bana ulaşmasını da engellemişlerdi. Bu iyiydi, hiçbirini istemiyordum artık hayatımda. Konuşmak dahi istemiyordum hatta.
Onları yalnızca iş ortakları gibi görmeye çalışacaktım artık, en azından bir süreliğine. Çünkü hiçbir şeyi elimden bırakmak istemiyordum.
