Vermist (Flikken Maastricht)

Vrijedag 4.

pov Wolfs:

Eva was gellukig weer rustiger geworden ze was nog wel aan het huilen maar ik probeerde dat ook te stoppen. Ik bleef steeds maar herhalen "rustig maar het is goed! Meisje" Het hielp wel, Ze probeerde haar arme los te maken. haar lichaam zat niet meer gevangen in mijn armen allen haar handen die zaten een beetje raar. Ik opende even mijn armen en wou haar aan kijken. Totdat ze ineens twee arme om me heen sloeg. Ik wil dat ze zich niet gedwongen voelt als ik haar vraag waarom ze begon te huilen.. Ik vroeg het maar niet. Eva bleef nog een tijd staan met haar arme om me heen.

"Flo, het liggtt nii.. nii .. niet aaan... jou "stoterde Eva. Wolfs wachte even met iets te zeggen. "Het lag niet aan jou dat ik ineens begon te huilen, het was omdat ik even aan iets moest denken wat ik je echt nog wel ga uit leggen maar nu kan ik het even niet" zei Eva en ze begon weer harder te huilen. "Het is goed Eef! Rustig maar" zei Wolfs. Eva keek hem aan met waterige ogen. Ze gaf hem een zoen op zijn wang. Wolfs zag dat Eva al bijna uit gehuild was. "moet ik je anders heel even alleen laten?". "Nee!! Blijf bij me asjeblieft."zei ze gelijk. Wolfs bleef staan en keek haar aan. "Ik wil nu niet alleen zijn". "ik ben er Eef! Ik bescherm je" zei Wolfs en Eva was even sprakeloos. Niet van wat hij zei. Er kwam gewoon niet een zin in d'r om die ze kon zeggen.

"Moet ik je anders even helpen met je bed?" Vroeg Eva ineens om ook van onderwerp te veranderen. Ze zat nog steeds met dat nare gevoel van binnen.

Pov eva:
Ik wil het hem vertellen! Maar ik weet niet hoe ik het moet brengen, ik wil eigenlijk een goed moment zoeken. maar misschien Duurt dat dan wel heel lang. Ik kon het hem vertellen. en hij zei dat ook tegen mij. dat gaf me een veilig gevoel en ook vertrouwd. Maar hier praat ik niet makkelijk over, niemand die dit mee heeft gemaakt. Het liefst wil je het vergeten maar dat doe je niet. Ik stond elke minut op het moment het te vertellen maar ik vond het nog steeds moeilijk. Straks moet ik naar Maurice met zo'n gezicht... ik probeerde maar even aan wat anders te denken, ik wou tegen Wolfs zeggen dat ik me even ging op frissen maar ik wou dat hij wel mee ging. Maar hoe moet ik het brengen?.. Ik was nooit zo maar ineens weet ik het allemaal even niet meer. Ik ga het hem vertellen maar nu weet ik niet. Ik weet niet eens meer wat ik boven doe.
"Eva" zei Wolfs en ik werd uit mijn gedachte gehaald. "ja" keek ik hem aan. "je hoeft niets te zeggen ik snap het" zei hij en het leek alsof hij wist waar ik mee zat. "Ik ga me even opfrissen" zei Eva en Wolfs keek haar aan. "kan ik weer even veder gaan?" Vroeg hij lief. "ja is goed" zei Eva en ze probeerde zich zelf er over heen te zetten. "ik ga even naar me kamer als er wat is kom je maar" zei Wolfs. hij was zo lief voor Eva. eva was hem erg dankbaar dat hij dichtbij haar was. ze liep naar de badkamer.
Ze stond voor de spiegel naar zich zelf te kijken. Om haar ogen was het rood en haar uit gelopen mascara zat overal. Eva pakte een washandje en waste alles er vanaf en deedt het er weer opnieuw op.

Het was 3 uur de tijd ging snel, Eva ging naar Maurice en Wolfs ging naar Fleur. "Flo, ik ga naar Maurice ik ben om 8 uur thuis ongeveer" schreeuwde Eva naar boven. "Is goed Eef!!" Schreeuwde Wolfs naar beneden. Eva pakte haar jas en tas en ging naar Maurice.

Ik probeer vaker nieuwe delen te plaatsen, soms was ook mijn inspiratie weg of had ik het druk. sorry daarvoor. hebben jullie nog leuke ideetjes? Laat et me gerust weten