Vermist (Flikken Maastricht)

vertelt.

Eva en Wolfs hadden de hele dag druk aan de zaak gewerkt, ze waren al heel wat weizer. Eva en Wolfs vonden het nog steeds wel appart van Tineke, ze besloten haar mrgen nog even te gaan horen en het er met Mechels over te hebben.Eva en Wolfs gingen om 5 uur al naar huis. ze hadden hard gewerkt en Mechels gaf ze toestemming om even wat eerder naar huis te gaan.

pov Wolfs:

Ik en Eva gingen naar huis, Eva was meestal een beetje stil in de auto maar dit keer prate ze wel heel veel. Ik vond het zelf wel grappig om te zien en te horen, ik praten gezellig met haar mee. "Ga je vanavond nog wat doen?"Vroeg ik aan haar. "Nee, ik heb niet echt ies in gedachte. En jij?"Vroeg ze aan me en ik begon te glimlachen. "Nee"antwoorde ik en we kletste nog even gezellig door. Toen we aan kwamen bij de Ponti liepen ik en Eva naar binnen. het was kwart over 5. nog geen etens tijd. Eva ging voor de tv op de bank zitten. Ik keek nog even naar haar hoe ze de juiste tv zender aan het zoeken was. Ineens kwam er in me op dat ik en Eva vandaag zouden gaan koken."Eeef"Zei ik en ze keek me gelijk aan. "Wat?"Vroeg ze gelijk. "Wat zei ik gister?" Antwoorde ik en ze keek me aan. "Uhmmm.."zei ze en ze stond op. "Vann..." Ze maake nogal haar zin sloom af en stopte steeds en ze kwam dichter bij me. "Hett.."ze stond nu recht voor me. Ik glimlachte naar haar en zij naar mij. "koken" Maakte ik haar zin af. "Koken?"Herhaalde ze en ik keek haar aan. Ze kwam met haar hoofd steeds dichter bij mij. Ik voelde haar lippen op de mijne. Snel trok ze zich terug. Ik keek haar even aan maar zei niks. "Eef zullen we beginnen met koken?" Vroeg ik aan haar. Eva keek me aan en knikte. Ik zag dat ze het een beetje moeilijk had. Ik wist nog steeds niet waarom ze moest huilen en nu moest ze weer bijna huilen maar ze probeerde het tegen te houden. Ik zag het in haar ogen. Ze kwam op me aflopen ik zei tegen haar "het is niet erg Eef je kan het me vertellen" om haar gerust te stellen. "het ligt niet aan jou echt niet! Maar ik weet gewoon even niet hoe ik dit moet uitleggen" zei ze en ik snapte haar. Soms zijn er dingen die gewoon te moeilijk zijn uit te leggen in het leven,soms helpt het om je hart te luchten en soms kan je het gewoon beter niet doen. Eva stond naast me en vroeg "wat moet ik doen?". ik Antwoorde "alle ingrediënten bij elkaar zoeken". ik dacht na over wat ik zei. Waarom nou zoeken? Ik heb het toch gewoon al gehaald.. "zoeken?" Wreef Eva het er nog een beetje in maar ze wist niet dat ik zelf ook er aan dacht. "ik bedoelde pakken, ik versprak me " Antwoordde ik. ik pakte mesen en pannen. Ik legte Eva uit wat ze moest doen en daar luisterde ze ook naar. Eva sneed de bloemkool voor me en ik schilde de aardappelen. ik genoot er best van om samen met Eva te koken.

Eva en Wolfs waren heerlijk aan het koken, Eva dacht dat er veel mis ging maar er was eigelijk helemaal niks fout gegaan. alleen ze moesten nog proeven. Wolfs was trots op Eva en Eva ook een beetje op zich zelf. Maar ze liet Wolfs ook wel wat dingen doen. Ze vond koken vreselijk maar als ze het samen met Wolfs doet is et leuk.

Pov eva:
Ik ben best trots op mezelf. Ik vond het fijn dat Wolfs mij heeft geholpen.Ik ben benieuwd of het wel lekker is. Ik dacht er zo erg over maar eigelijk valt dat wel mee. We moesten og even een paar minuten wachten totdat het gaar was. Ik besloot de tafel maar te gaan dekken. Ïk ben trots op je Eef"Hoorde ik Wolfs zeggen. Ik lacht naar hem en antwoorde net. ik wist even niet wat ik moest zeggen.Ik wou lang hem loen maar dat liet hij niet toe. Hij begon te glimlachen. ik keek hem aan. Even sloot ik mijn ogen. Toen ik mijn ogen weer open deed keek ik in zijn mooie blauwe ogen. Ik bleef er maar diep in kijken, ze waren zo mooi. Ineens voelde ik zijn zachte lippen op de mijne. Hij begon me te zoenen. Ik dacht even maar ik zette het al weer gauw uit mijn hoofd en state er over heen. wat ik wel vaker deed. Hij haalde zijn lippen van de mijne. Snel zocht ik zijn zachte lippen weer op en zoende hem. Ik sloeg mijn armen om zijn nek. Hij topte even met zoenen. "Wat?" Vroeg ik aan hem. Hij keek me aan en gaf me snel weer een zoen.
Hij stopte weer ik begreep het niet helemaal. "wat is er nou Flo?" Vroeg ik aan hem en hij keek me aan. "Eef ik denk dat we te snel gaan". Ik snapte er niks van hoezo te snel gaan, ik wil dit en hij vast ook. of maakt hij zich nog steeds zorgen omdat ik ging huilen. Ik had geen idee wat hij bedoelde. te snel nou ik vond het eigelijk een beetje sloom gaan. Ik hou heel erg veel van hem en dat heb ik hem verteld en hij mij dus ik zou niet weten waarom hij zo moeilijk doet. "Flo we gaan helemaal niet te snel" zei ik tegen hem en hij keek me aan. "echt niet Eef?" Vroeg hij om het echt te bestigen. "echt niet! Maar waarom vind je dan dat we te snel gaan?" Vroeg ik aan hem. Hij dacht na ik zag het. Hij liep nar de bank en ik volgde hem. "Omdat je de laatste keer stond te huilen" zei Hij en ik schrok even. "Flo dat heeft niks met jou te maken echt niet!" Zei ik. "wat dan wel?" Zei hij en ik moest het nu wel vertellen over mijn vader. Ik wou niet langer dat hij dacht dat het zijn schuld was. "Nou het is een lang verhaal" zei ik en ik slikte een. "Eef het maakt echt niet uit hoe lang het duurt als je het niet wil vertellen is het goed maar ik snapte et gewoon even niet" zei hij maar ik besloot het als nog aan hem te gaan vertellen. "Vroeger..." ik had er moeite mee om het er over te hebben. Maar ik besloot niet lang stil te zijn. Ik ging weer snel door met mijn zin. "ben ik mishandels en verkracht door mijn vader" ik wou de zin niet langer maken, hij begreep het vast. Toen ik die woorden uit sprak brak het weer in mij. Maar ik probeerde me groot te houden. Ik keek hem strak in de ogen aan. "Jezus Eva, dit is niet niks!" Zei hij geschrokken en hij sloeg zijn armen om me heen. ik was even spraken loos alles wat ik nu wou zeggen voelde het verkeerd. "Hoe oud was je toen?" Vroeg hij en hij liet me even los. hij wou er natuurlijk veel over weten. dat snap ik, praten was goed dus ik besloot maar gewoon te antwoorden en niet te gaan janken. "hij begon op me 11ste als van die raren dingen te vertellen, ik snapte er toen niks van.Mijn moeder ging 4 maanden voordat ik 12 werd weg. Ze had geen zin meer in ons en me vader en ze had een nieuwe vriend waar ze veder mee wou. Ze liet ons achter met schulden. Ik wist dat toen niet maar daar kwam ik later achter." "wat voor schulden" onderbrak hij me. Ik vond het niet erg het hielp me juist minder verdrietig te worden. "iets van de zaak ik wist niet alles in detail" Antwoorde ik en ging rustig veder praten. "Mijn vader had al drank problemen toen me moeder er nog was, na dat mijn moeder vertrok was hij er een maand heel goed voor ons. ik en Maurice vonden dat raar maar aan de andere kant wel fijn. We hebben hem nooit veel vertelt over wat er in ons om ging ofzo. Hij zorgde elke avond goed voor ons, bracht ons naar school. In die tijd begon ik hem meer te vertrouwen en te vergeven. Hij had nooit iets leuks met ons gedaan.Als we dan iets gingen doen zei mijn vader altijd ik moet werken of was ineens plotseling ziek. Ik baalde daar altijd van maar op een gegeef moment wende ik er aan." Ik schrok ineens ging het kook wekkertje af. Wolfs liep nar de aanrecht en zette het wekkertje uit en goot al het water uit de pannen. Ik stopte even met mijn verhaal. Hij was nu druk bezig. Ik vond het fijn dat hij zo naar me luisterde. Ik keek naar hem hoe hij alles deed. "Eef ga zo maar veder met praten. Kom je even helpen?" Vroeg hij aan me en hij lachte naar me. Ik liep naar hem toe en pakte de pannen met aardappelen aan en zetten die op tafel. Hij had voor zich zelf een carbonaten gebakken en voor mij een kipsnietsel, at was eigelijk op saté na het enige vlees wat ik soms at. Ik ging zitten aan de eettafel. Ik keek toe hoe hij de twee andere pannen op tafel zette.